De Wijsheid van de Bergen: Frode’s Verhaal over de Rainbow Bridge

Rainbow Bridge | Er woei een ijzige wind door het berglandschap, terwijl de ochtendzon slechts voorzichtig boven de ruige toppen uit kroop. Sneeuw lag er niet overal, maar hier en daar waren witte plekken te zien die glinsterden in het vroege licht. De paden waren rotsachtig en stijl, en elke stap vergde oplettendheid. Frode, de oude krijger met littekens die even talrijk leken als de verhalen die hij kende, liep voorop…

Hij zette zijn voeten met kalm vertrouwen neer, alsof hij elk steentje al eerder betreden had. Eirik volgde hem op de voet, zijn ademhaling soms iets te gejaagd, maar zijn ogen hingen vol bewondering aan de grijze rug van zijn mentor.

De reis van Eirik met Frode

Ze hadden de bescherming van het dorp vroeg in de ochtend verlaten, niet lang na het sluiten van een nacht die beheerst werd door gehuil en onrust. De gebeurtenissen van enkele dagen ervoo; de ontdekking van een raadselachtig bier in de sneeuw, en de mysterieuze verschijning van die rode wolf, hingen als een echo in hun gedachten.

Eirik voelde zich nog altijd in de ban van dat moment. De lucht leek sindsdien anders te ruiken, scherper, alsof de wereld hun iets wilde vertellen. Nu, in de relatieve stilte van de bergen, hoopte hij dat Frode hem kon leren wat het allemaal betekende.

De oude krijger hield plotseling halt op een smalle richel die uitkeek over een vallei. Vanonder de bonten mantel gluurden de uiteinden van een leren harnas en talloze littekens op zijn armen. Eirik merkte dat Frode even naar hem glimlachte. Dit was een zeldzame glimlach, die enkel verscheen wanneer de oude krijger werkelijk genoot van wat hij zag.

De wijze lessen van Frode

“Adem rustig, jongen,” zei Frode. “Laat de wind je gedachten ordenen. We zijn hier niet alleen om te zweten.” Hij richtte zijn blik op de verte, waar de zon steeds meer glans toevoegde aan het berglandschap. “Ik wil je iets vertellen over de brug die de goden zelf vrezen om te zien breken. Iets wat mij altijd heeft gefascineerd. En na wat wij laatst meemaakten…” Hij pauzeerde. “Misschien is het goed dat je dit weet.”

Eirik leunde op zijn speer en liet zijn adem kalmeren. “Een brug, zeg je?” Zijn ogen glinsterden: hij verwachtte weer een van Frode’s verhalen vol heldendaden, woeste beesten en triomfen. Maar de oude krijger schudde zijn hoofd. “Niet zomaar een brug, Eirik. De Rainbow Bridge. Bifröst, zoals de ouden het noemden. Een brug tussen werelden.”

Een brug van kleuren en vuur

Frode nam een slok uit zijn leren drinkfles en gebaarde dat Eirik hetzelfde moest doen. De lucht was immers ijl hier, en dorst kon verraderlijk toeslaan. “In de legenden,” begon Frode, “is Bifröst de verbinding tussen Midgard. Dat is onze wereld, en Asgard, het (t)huis van de goden. Men zegt dat die brug is gemaakt van druppels water, vuur en lucht, als een regenboog die boven de wolken hangt. Nooit helemaal stil, altijd in beweging.”

Eirik knikte, zijn aandacht geheel bij zijn leermeester. “En hij is… echt?” vroeg hij zacht. Frode gaf geen direct antwoord. In plaats daarvan liet hij een rukwind door zijn weerbarstige haren strijken en staarde naar de verte. “De goden weten wat echt is en wat niet,” zei hij na een paar tellen. “Wij, stervelingen, kunnen alleen hun tekens lezen en hopen dat we de waarheid proeven. Net als bij een vreemd, of nieuw brouwsel. Je weet niet zeker weet welke gisting het heeft doorgemaakt en wat de externe invloede hebben bewerkstelligt.”

Die woorden deden Eirik weer denken aan het onverklaarbare bier dat ze in de sneeuw hadden gevonden. Hij huiverde onwillekeurig, alsof de kou in zijn botten kroop. “Waarom vreesden de goden die brug dan?” vroeg hij, terwijl hij zijn blik op de verre bergtoppen hield. Frode trok een wenkbrauw op. “Omdat zelfs de goden niet onsterfelijk zijn. En wanneer Ragnarök, de eindstrijd, nadert. Zal Bifröst breken onder de voetstappen van de reuzen en de demonen die Asgard willen vernietigen. Dat staat geschreven in de runen van de zieners.”

De Rainbow Bridge

Eirik’s verbeelding sloeg op hol: hij zag voor zich hoe een bonte regenboog-brug onder de daverende pas van kolossale wezens brak als rot hout. Het idee dat de goden zelf voor zoiets machteloos konden staan, maakte hem ongemakkelijk en een tikje bevend. “Maar… waarom vertel je me dit? Wat heeft het te maken met wat er laatst is gebeurd?” De jongeman liet zijn woorden haast fluisterend klinken, bang dat de wind ze zou wegnemen voordat Frode kon antwoorden.

“Kom,” gebaarde Frode, “laten we verdergaan.” De twee begonnen aan een langere klim, omhoog over een rotsig pad. Al snel voelden ze hun beenspieren branden, maar de moeite werd beloond: een open plek tussen de rotsformaties, vanwaar een klein plateau zicht bood op een verborgen waterval. Het water kletterde naar beneden in een poel, en de spatten vormden kleine regenboogjes in het vroege zonlicht.

Eirik staarde gefascineerd: wat een ongetemde schoonheid lag hier verscholen.

Heimdall

Frode zette zijn spullen neer en liep langs de poel. “Weet je wie deze brug bewaakt, volgens de verhalen?” vroeg hij. Eirik schudde zijn hoofd, nog steeds afgeleid door het kletterende water. “Heimdall,” zei Frode, “de alziende, die nooit slaapt, die de goden waarschuwt wanneer er onheil nadert. Zijn gehoor is zo scherp dat hij gras hoort groeien, koolzuur in het bier voelt van een afstand en het bloed in je aderen hoort stromen. Er wordt gezegd dat hij in een hoge burcht bij het begin van Bifröst wacht, dag en nacht.”

Eirik liet de naam nagalmen in zijn gedachten. “Heimdall,” herhaalde hij. “Dus als iets of iemand over die brug komt, weet hij het meteen?” Frode beaamde het met een ernstige blik. “Dat is waarom de goden zich veilig voelen; tenminste, tot de dag dat de ketenen van de Fenrir wolf breken en de reuzen opstomen. Dan zal ook Heimdall voor zijn grootste strijd staan.”

Eirik voelde een lichte kilte bij de gedachte. “Net zoals wij die rode wolf zagen,” mompelde hij, refererend aan het wezen dat hen zo had opgeschrikt. Hoewel het waarschijnlijk niet de Fenrir-wolf zelf was, kon je de vergelijking niet negeren. Frode glimlachte flauw. “En toch heeft het ons iets achtergelaten, dat bier. Heb je eraan gedacht waarom een beest als dat zoiets zou doen?”

Het mysterieuze bier

Eirik haalde zijn schouders op. “Eigenlijk niet. Ik ben voornamelijk verbijsterd.” Hij slikte. “Misschien is het een waarschuwing? Een gift? Of een teken dat er meer aan de hand is.” De oude krijger knikte. “Wanneer de mythische wereld een spoor achterlaat in de onze, is er vaak iets groots in beweging. En daar komt Bifröst in mijn gedachten naar voren. De verhalen over bruggen tussen werelden gaan niet altijd enkel over de goden; ze kunnen ook slaan op de manier waarop iets onverklaarbaars ineens opduikt in onze wereld.”

Met die woorden hurkte Frode neer bij het water en schepte een handvol op, drinkend uit zijn koude handen. Hij wenkte Eirik hetzelfde te doen. Het water was ijskoud, maar ongelofelijk zuiver; het verfriste hun keel en gaf nieuwe energie. “Kijk naar de kleuren in de nevel,” zei Frode terwijl hij naar de fijne druppeltjes wees die boven de waterval dansten. “Ze lijken op een kleine regenboog. Stel je een brug voor, maar dan tienduizend keer groter, vuriger, en die heen en weer kronkelt als een levend wezen. Bifröst zou zo zijn.”

Eirik’s ogen volgden de wervelende nevel. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om zo’n brug te zien, die, volgens de legendes, door de lucht boog en geheel in kleur gloeide. “Het is alsof de goden een pact sloten met de natuur zelf,” zei hij langzaam. “En wij, mensen, staan aan de zijlijn te kijken.”

Je bent nooit machteloos, ook niet als je niet weet wat er komt

Frode legde zijn hand op Eirik’s schouder en kneep er even in. “Maar we zijn niet louter toeschouwers,” sprak hij zacht maar met nadruk. “Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat soms de goden en de mensen zich meer mengen dan men op het eerste gezicht denkt. Een verdwaalde wolf in de nacht, een kist vol onbekend bier… Wie zegt dat het toeval is? Soms zijn het de kleine barsten in onze werkelijkheid waardoor de groten der werelden kunnen gluren.”

Even later zetten ze hun wandeling voort. De rotsen maakten plaats voor een vlakker stuk pad vol naaldbomen, waar losse takken onder hun voeten kraakten. Eirik struikelde bijna over een verdroogde boomwortel, maar hij herstelde zichzelf net op tijd door zijn speer als steun te gebruiken. Frode wierp hem een mild geamuseerde blik toe. “Voorzichtig, jongen. Je wilt niet halverwege de reis een enkelblessure oplopen.”

Eirik wreef beschaamd over zijn nek. “Ik probeer mijn ogen op de grond te houden, maar mijn gedachten gaan alle kanten op.” De oude krijger hief zijn hand op. “Geen schaamte. Ooit was ik net zo onrustig. Maar een dappere ziel laat zich niet definiëren door een misstap. Je leert, elke stap die je zet.”

Langzaam begon de lucht weer koeler te worden. De zon had haar hoogste punt wel bereikt, en de wind trok aan, alsof hij hen naar de top van de berg wilde voeren. De twee Vikings kwamen bij een zadel tussen twee pieken, waar een klein cirkeltje van platte stenen een geschikte rustplaats bood. Ze gingen zitten om bij te komen, en een arend kraste hoog boven hen in de ijle hemel.

Het oude verhaal krijgt een nieuwe wending

“Ik heb eens gehoord,” zei Eirik na een tijdje, “dat Heimdall bij Bifröst staat met een gigantische hoorn. De Gjallarhorn. Waarmee hij het sein zal geven wanneer de eindstrijd begint. Is dat echt zo?” Frode staarde naar de horizon, waar de wolken zich in de verte opstapelden als witgrijze forten. “Ja, zo gaat het verhaal. Wanneer hij blaast, zal het door alle negen werelden galmen. Dan weten we dat Ragnarök is aangebroken.”

Eirik huiverde. De gedachte aan een eindstrijd klonk hem zo ver weg in de oren, maar hij kon de onheilspellende resonantie ervan niet negeren. “En dan zal Bifröst breken,” herhaalde hij de woorden van Frode. “Maar waarom wordt deze regenboogbrug dan toch zo hooggeacht?”

De oude krijger glimlachte. “Omdat het niet slechts een brug is, maar een symbool van de verbinding tussen het goddelijke en het menselijke. Zolang die brug er is, is er hoop op contact, op uitwisseling van kennis of zelfs bescherming. Alleen wanneer de werelden elkaar verlaten, zal die band oplossen.”

Een zacht gefluister en een verborgen hint

Even viel er een stilte tussen beide mannen. De wind omringde hen met ritselend blad en het gekraak van twijgen. Als in een sluimerende droom doemde de herinnering aan het bier op dat door de rode wolf was achtergelaten. Dat raadselachtige brouwsel, met een smaak die Eirik niet onder woorden kon brengen, alsof hij iets proefde dat niet van Midgard was. Was het mogelijk dat zoiets, onbedoeld of juist opzettelijk, vanuit een andere wereld gekomen was?

Frode rees overeind, trok zijn mantel wat dichter en keek Eirik recht aan. “In elk van ons schuilt een brug, een soort ‘Rainbow bridge” zei hij met ernstige stem. “Tussen wat we kennen en wat we niet kennen. Tussen de mens die we nu zijn en de mens die we kunnen worden. De goden hebben Bifröst gebouwd om hun rijk te beschermen. Maar ook wij kunnen leren om bruggen te bouwen, of te vinden, die ons met iets hogers verbinden.”

Eirik knikte, al voelde hij dat hij de volle omvang van Frode’s woorden niet meteen begreep. Hij dacht aan de rare runen die op de kleien kruiken stonden. Aan de subtiele geur, haast als bosgrond na een nachtelijke regen, die hem haast een glimp gaf van een droom. Welk verband zou er zijn met de verhalen over Bifröst, Heimdall, het mysterieuze bier en Fenrir?

Het open einde van een belofte

De zon begon een gouden gloed te werpen over de besneeuwde toppen toen ze hun laatste rustplek verlieten om terug te keren naar het dorp. Frode liep voorop, vastberaden, maar met een zweem van weemoed in zijn houding die Eirik niet eerder had opgemerkt. Alsof hij wist dat elke stap die ze nu namen hen dichter bracht bij een volgende onthulling, of een volgende uitdaging.

Nog één keer draaide Frode zich om en keek Eirik recht aan, zijn littekens gevangen in het laatste licht van de dag. “Sommige sagen zijn nooit slechts verhalen,” sprak hij haast fluisterend. “Soms zijn het poorten die klaarliggen om geopend te worden, of waarschuwingssignalen waar we pas later de betekenis van doorgronden. Denk aan de Bifröst als een teken: zolang er een brug is, kan er iets groots gebeuren. Of dat ons redt of verdoemt, weten alleen de goden.”

Met die woorden vervolgden ze hun afdaling, een lange weg naar huis, vol vragen en half ontdekte antwoorden. De wind leek te fluisteren, alsof hij een echo van Heimdalls hoorn in zich droeg. Ondertussen herinnerde Eirik zich de vreemde smaken van het bier dat ze hadden gevonden, en iets in hem zei dat er misschien een verborgen brug bestond tussen hun wereld en die van de legenden. Één die niet zo zichtbaar was als een regenboog in de lucht, maar net zo machtig kon zijn, al was het maar qua smaak…

Artikel door: Bas

Wil je het verhaal van Frode en Eirik vanaf het begin volgen? Neem dan een kijkje bij onze ‘Viking Story’s‘.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18