De bron van Eirik zijn dromen en het geheim van de Honing

Het geheim van de honing | Ik heb lang geleerd dat stilte meer vertelt dan woorden. De stilte van een fjord in de vroege ochtend, wanneer de mist laag over het water beweegt als adem van de aarde. De stilte van een verlaten nederzetting, waar alleen het hout nog praat wanneer de wind erover strijkt. Het was zo’n ochtend toen Eirik en ik de palissaden zagen opdoemen, half verzakt, en sterk vergaan. De zee klotste ergens achter de rotsen. Meeuwen riepen. Verder niets. Alleen dat dunne, bijna onhoorbare gezoem dat niet bij de zee hoorde.

Wil je dit avontuur chronologisch lezen. Dit is het 3e deel. Begin met: Het zilveren pad van de Valkyrie en ga via Stemmen in de mist verder met dit artikel!

We naderden zwijgend, maar wisselden wel een zorgelijke blik uit. Huizen met ingezakte daken, vuren die al een aantal winters terug waren uitgedoofd, voorraden in tonnen die niemand meer kwam halen. In de hoek van een erf stond een bank, schuin weggezakt. Daarachter, tegen een lage wal, stonden rieten korven.

Geen rook, geen mens, geen hond. Alleen het gezoem, als een dun draadje dat alles bij elkaar hield. Eirik wees. Daar verderop. Korven!

Het gezoem bruist van leven

De korven leefden. Ik voelde warmte onder mijn hand toen ik dichterbij kwam. Leven in een dode plaats, zoals opkomend gras op een verlaten slagveld tussen oude beenderen.

De honing die we vonden had de kleur van natte aarde in de schaduw. Niet zwart, maar diep, donker, als een poel waar de zon niet recht op valt. Toen ik het deksel oplichtte, stroomde er geur naar buiten die me even stilzette. Bloemen, ja, maar niet de speelsheid van een zomerweide. Het was de hei in late bloei. Het was het harsige hart van sparren die in mist staan. Het was nectar met een echo van zout en steen, alsof de bijen zelf de rand van de fjord hadden geproefd. Geen rook. Geen vuur. Alleen die heldere, zekere lijn van natuur die in je neus blijft hangen en je dwingt om nog eens te ruiken.

Een zeer herkenbare geur voor ons…

De smaak van leven

Ik proefde met het puntje van mijn vinger. De zoetheid kwam als vanzelf, lief en rond, maar daaronder lag iets dat me de rug rechtte. Een kleine prikkel op de tong, een strengheid die niet bang is om naam te hebben. Alsof de bloemen hadden geleerd om te overleven in lucht die elke nacht zwaarder wordt, alsof er iets van steen en naald in hun nectar was gebleven. Eirik keek me aan en ik knikte. Hij proefde en zijn ogen werden helder, alsof de monding van de fjord in hem open ging en het licht verder naar binnen reikte.

Later, toen we het erf bekeken, zagen we sporen. Deze plek was lang bewoond. Her en der een Hestrstöng die niet door haastige handen werden gelegd. Een geul waar water langs werd geleid. Een plek waar men samenkwam om te werken, te delen, te zwijgen en te praten. Geen strijdtekens. Geen brand.

Alsof men was opgestaan en de plek aan de wind had overgelaten. De bijen waren gebleven. Misschien omdat niemand ze had geroepen. Misschien omdat hun wereld niet vertrekt zoals de onze dat soms moet.

De geheimzinnige ontmoeting

De vrouw verscheen zonder geluid. Geen spook, geen visioen. Iemand die nog wist hoe het hier was wanneer de nachten levendig waren en de zee in lange ademhaling tegen de rotsen sloeg. Een ruwe mantel, een gezicht als gedroogd fruit, ogen die niets vergaten.

Ze wees naar de korven en sprak zacht. Hun bijen trekken ’s nachts de mist in, zei ze. Niet ver, niet hoog, maar precies genoeg om de bloemen te vinden die openen wanneer wij slapen. Niet alles zoekt licht. Sommige dingen zoeken koelte en rust, zodat wat ze geven niet verbrandt voordat het gevonden wordt. Dit land leert dat. Deze zee leert dat ook.

Ik vroeg niet naar namen. Je stelt geen vragen aan iemand die spreekt als een oude wijze. Ze vertelde dat de honing hier vroeger werd gemengd met water dat uit de stenen kwam, water dat koud bleef wanneer de zon twee keer langs de hemel was getrokken. Er werd een drank van gemaakt die niet brulde maar luisterde. Je dronk hem wanneer de boot klaar lag in het schemer.

Je voelde hoe de armen niet alleen kracht hadden maar richting. De ogen werden scherper. Het hart werd rustig. Je zag waar je heen moest. Dat was het geheim van deze honing. Niet om vuur te zijn, maar om de wind te kennen.

De herkenning

We namen niet meer dan een handvol mee, zorgvuldig gewikkeld in linnen en gedragen in de plooi van mijn mantel. Genoeg om de smaak te herinneren, niet genoeg om de plaats te schenden. Eirik liep zwijgend naast me. Soms keek hij naar de zee, alsof hij hoopte dat de stemmen uit zijn dromen daar vandaan zouden komen. De vrouw wees ons een pad langs de rotswand dat ik zelf nooit gevonden zou hebben. Het sneed de bocht af en bracht ons naar een strook strand waar nog een oud touw in het zand lag, herinnering aan schepen die hier ooit aanmeerden.

Toen ik me omdraaide om haar te bedanken, was ze verdwenen. Niets blijft wanneer het zijn taak vervuld heeft.

Onderweg proefden we spaarzaam, slechts een vinger per avond. De honing sprak in tonen, niet in één stem. De eerste dag proefde ik hei, de tweede dag hars, de derde dag een echo van zout en steen. Geen rook, geen vuur, enkel helderheid. Eirik zweeg, maar liep lichter, alsof de mist in zijn hoofd dunner werd. Ikzelf merkte hoe mijn gedachten zich ordenden, alsof de wereld niet kleiner werd, maar wel eenvoudiger te dragen.

De smaak van het leven

We wisten dat deze smaak niet verloren mocht gaan. Het was geen honing voor rijkdom, noch voor handel, maar voor herinnering. Dit was de bron die ons de weg wees. De plaats waarvan wij zeker weten dat onze mysterieuze imker, die onze honing voor Sweet Valkyries Ride regelt, zijn honing vandaan haalt.

Ik vertel dit omdat smaken verhalen dragen. Niet elk verhaal heeft een zwaard nodig. Sommige verhalen hebben bloemen, hei en mist nodig die openen in het donker en bijen die weten waar ze moeten zoeken. Sommige verhalen hebben water nodig dat niet vergeet waar het vandaan komt. En sommige verhalen worden bier, zodat ze gedeeld kunnen worden zonder dat de woorden stukgaan. Dat is wat wij brouwen. Dat is wat ik proefde in die verlaten nederzetting, tussen korven die bleven terwijl de mensen gingen.

Wie vandaag onze Honingblond schenkt, tilt even aan dezelfde draad. Je ruikt hei en veldbloemen. Je vangt een vleug hars die richting geeft. Je proeft zoetheid die niet zwaar wil zijn. Het bier is helder in zijn bedoeling en warm in zijn hart. Het vraagt je niet om iets te worden wat je niet bent. Het herinnert je aan wat al in je lag en alleen even wakker moest worden. Dat is de kracht die wij willen brengen. Dat is de belofte in elk glas. From The North Brewing, Honingblond. Skål.

Frode en Eirik vervolgen hun tocht langs het geheime pad dat de mysterieuze vrouw aanwees, Eirik voelt dat hij dichter bij de waarheid komt…

Geschreven door Bas, verteld door Frode.

Benieuwd naar onze andere verkooppunten of het verhaal achter Frode en Eirik? Bekijk de rest van de Vikingverhalen op onze website.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs. Bekijk hier al onze Viking Stores!

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18