De ontdekking dat sommige dromen geen bedrog zijn | De ochtend was helder. De zon brak door de nevel alsof iemand het gordijn van de hemel opzij had geschoven. We liepen over het pad dat de mysterieuze vrouw had aangewezen. Eirik liep een paar passen voor mij, zijn schouders gespannen, alsof hij het gewicht van zijn dromen nog steeds droeg. We spraken niet. Woorden hadden onderweg hun betekenis verloren.

Het pad kronkelde als een oude herinnering naar beneden, naar de vallei die in de verte lag. Een plek die voelde alsof hij op ons had gewacht. De mist hing laag, het gras glinsterde van dauw, en ergens in de verte klonk het traag slaan van water tegen steen. Ik had dit alles eerder gezien, in dromen die ik niet durfde te geloven. Dromen die Eirik had gedeeld, fluisterend bij het vuur, alsof ze niet van hem waren, maar van iets wat door hem sprak.

En nu liepen we hier. Al vele avonturen rijker en ik merkte aan Eirik dat hij iets voelde. Hij voelde hetgeen hem al die tijd tartte in zijn dromen. De bron.

*Dit is deel IV van de reeks over Eirik’s dromen.
Lees eerst:

1. Het Zilveren Pad van de Valkyrie
2. Stemmen in de Mist
3. De bron van Eirik zijn dromen en het geheim van de honing.*

Daar is de bron

Eirik voelde het. Ze waren er. Bij de bron. De bron was precies zoals hij had verteld. De stenen, in een kring zo oud dat geen mens meer wist wie ze had geplaatst. De lucht rook naar vochtige aarde en tijd. En toch was er geen water. Alleen stilte.

Eirik ging door zijn knieën en legde zijn hand op de droge rand van het bassin. Zijn adem ging snel, maar zijn blik was rustig. Alsof hij wist dat wat komen ging, niet door hem, maar dóór hem zou gebeuren.

Ik zag hoe hij de steen uit zijn tas haalde. Dezelfde steen die hem al nachtenlang achtervolgde in zijn dromer. Warm, gloeiend, levend bijna. Toen hij hem in het midden van de bron legde, beefde de grond. Heel even. Niet dreigend, maar verwachtingsvol. Toen gebeurde er niets…

Soms wordt je geduld op de proef gesteld

We wachtten. De wind trok aan mijn mantel, en ergens kraakte een tak. Een vogel vloog op. Verder niets.

Eirik’s schouders zakten, maar hij gaf niet op. Hij haalde een houten kom uit zijn tas en begon de ingrediënten te mengen die hij onderweg had verzameld. De honing uit het zuiden, bloesem van het nevelwoud, kruiden die alleen groeien op plekken waar mist en maanlicht elkaar raken. Uiteindelijk had hij alleen nog water nodig… Maar nog gebeurde er niets.

Hij goot het mengsel over de steen. Eerst voorzichtig, toen in één vloeiende beweging.

Er volgde een siddering. Een fluistering uit de aarde. En toen kwamen de druppels.
Eerst één. Toen meer. Het bassin vulde zich langzaam, alsof de tijd zelf ontdooide. Het water gloeide. Niet als vuur, niet als zonlicht. Maar als iets dat al bestond voordat licht überhaupt een betekenis of een naam kreeg.

Eirik knielde, en in het zachte schijnsel van de bron zag ik hem veranderen. Niet zijn gezicht, niet zijn houding, maar iets in zijn blik. Alsof hij iets zag dat ik niet kon zien. Iets ouds. Iets dat hem herkende.

Hij vulde een drinkhoorn, hield hem even stil in de lucht en keek naar mij. Er was geen angst in zijn ogen, geen twijfel. Alleen dat onverklaarbare vertrouwen dat je soms voelt vlak voor de storm. “Dit is het,” fluisterde hij.

Ik knikte. “Dan is het nu aan de bron.”

De eerste slok

Hij dronk. Eén slok. En de wereld hield haar adem in.

De lucht trilde. De bomen stonden stil. Zelfs de mist leek te luisteren. Toen verscheen het licht.
Niet van boven, maar van binnenuit de bron. Een pulserend, zacht ritme. Het leek bijna een hartslag.
Rondom ons begonnen de runen te gloeien, één voor één, alsof ze wakker werden uit een eeuwenlange slaap.

Ik voelde het in mijn borst. Een warmte die niet van vuur kwam. Een stem zonder geluid.
Een aanwezigheid die geen naam droeg, maar die ik herkende uit de verhalen van mijn grootvader.
De goden waren hier…

De ontdekking van jezelf

Eirik zakte langzaam op zijn knieën. Niet uit zwakte, maar uit eerbied. Zijn ogen glansden in het licht.
Het was alsof hij een ander werd. Of misschien werd hij juist wel eindelijk zichzelf.

Ik keek naar de bron. Het water had nu de kleur van vloeibaar maanlicht, met tinten die leken te bewegen op een ritme dat niet van de aarde was. Het rook naar lente en regen, maar ook naar iets bitters, iets ouds. Alsof het water zelf verhalen kende van vóór onze tijd.

Eirik schepte nog een slok, proefde en glimlachte. Ik wist dat die glimlach niet voor mij was, maar voor iets dat achter mij stond. Of boven mij. Of overal tegelijk. Toen het licht doofde, bleef de stilte over.
Een stilte die niet leeg was, maar vol. Vol belofte.

De ontdekking dat sommige dromen geen bedrog zijn

We bleven daar nog lang staan. De zon was inmiddels opgekomen en brak door de mist als een herinnering aan wat werkelijk is. Eirik zat bij de rand van de bron, zijn hand op de steen.

Ik dacht aan de Viking IPA, Rise From The North, ons eerste bier dat de wereld even stil had gekregen.
Hoe het uitverkocht raakte voordat het goed en wel geland was. Hoe mensen zeiden dat ze er iets in proefden dat ze niet konden benoemen. Misschien was dit de oorsprong daarvan. Misschien was dat bier nooit zomaar een recept geweest, maar een voorteken. Een voorteken voor ons avontuur en welke gevolgen dit zou gaan krijgen…

Ik wist dat dit niet het einde was. Wat hier vandaag gebeurde, was geen afsluiting. Het was een begin.
Een nieuw teken van de goden. En misschien… een herinnering dat sommige dromen geen bedrog zijn.

De bron kabbelde zacht. Het water bleef gloeien in het ochtendlicht, als een belofte die haar tijd afwacht.
Eirik keek erin, alsof hij er iets in zag bewegen. “Ze hebben ons geroepen,” zei hij zacht.
Ik knikte. “De Valkyrie?”

Hij glimlachte.
“Of iets dat ouder is.”

Toen stonden we op. De vallei achter ons leek lichter, ruimer, alsof ze opgelucht ademhaalde.
We lieten de bron achter in stilte, zoals pelgrims dat doen. En ergens diep vanbinnen wist ik het zeker: dit verhaal was nog niet voorbij. Het volgende hoofdstuk lag al te wachten, ergens tussen hemel en de toppen van de hopranken.

Is dit het einde? Of het begin van iets nieuws?

Geschreven door Bas, verteld door Frode.

Benieuwd naar onze andere verkooppunten of het verhaal achter Frode en Eirik? Bekijk de rest van de Vikingverhalen op onze website.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs. Bekijk hier al onze Viking Stores!

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18