Frode’s verhalen | Dit is Frode

Dit is Frode | Ik ben een zwerver, een Viking zonder vaste roots. Ik heb de wereld gezien, gevaren over woeste zeeën, gestreden in bloedige veldslagen en gezworven door dorpen waar geen enkele ziel nog weet hoe hun naam ooit is ontstaan. Overal liet ik een stukje van mezelf achter, en nam ik een fragment van hun verhalen mee. Maar niets, echt helemaal niets, heeft mij ooit zo gefascineerd als de ontmoetingen met Frode…

Een krijger, een leider, een levende legende, gehuld in de mystiek van eeuwenoude verhalen. Hoewel ik geen thuishaven heb, laat het beeld van Frode mij niet meer los. Alsof hij een anker werpt in de stroom van mijn rusteloze ziel.

Dit is Frode

Men fluistert zijn naam met eerbied. Frode. Sommige zeggen dat hij ouder is dan de oudste eik in Het Woud. Ouder zelfs dan de herinnering aan de eerste zonnewende. Niemand weet het zeker, natuurlijk. Dat is de kracht van een legende.

Ze vlecht onduidelijkheid met waarheid tot een koord dat niet te breken valt. Ik heb hem gezien, met eigen ogen, al was het slechts enkele momenten. Ik voelde de grond onder mijn voeten trillen toen hij zijn bijl hief tegen een vijand die hem dreigde te onderschatten. Ik hoorde de verhalen van handelaars, krijgers en barden. Ik zag de markeringen in zijn gezicht, de littekens die spreken van veldslagen lang vervlogen.

Als ik mijn ogen sluit, zie ik hem staan, verankerd in de tijd, even onwankelbaar als een oud runensteen.

Frode is meer dan een krijger: hij was ooit een leider, zeggen ze. Er was een tijd waarin zijn woord de richting van een heel volk bepaalde. Hij bracht hen door donkere winters en schaarse oogsten heen, hij zorgde voor orde in tijden van chaos. Zijn stem, zo beweren de oude lieden in de herberg, klonk als donder en golfde over de velden als een stormwind.

En toch was er, diep vanbinnen, altijd een kern van menselijkheid. Hoewel hij soms nors overkomt, hoewel zijn blik soms hard als graniet is, wordt er met warmte over hem gesproken. Een warmte die je alleen ziet wanneer je dicht genoeg bij hem durft te komen en de schaduw van zijn postuur trotseert.

Frode en de oude Goden

Ik hoorde in een afgelegen nederzetting ooit fluisteren over een ontmoeting tussen Frode en Odin zelf. Geruchten, meer niet. Maar een gerucht leeft niet voort als er niet ergens een vonk van waarheid smeult. Zou hij werkelijk het pad van de Alvader hebben gekruist?

De gedachte alleen al doet mijn bloed kolken. Als dat zo is, zou dat betekenen dat Frode niet zomaar een man is, maar een schakel tussen het sterfelijke rijk en de wereld der goden. Misschien verklaart dat zijn onschatbare wijsheid. Frode houdt de oude tradities in ere, alsof hij ze persoonlijk uit de mond van Odin heeft vernomen. Hij bewaart de geheimen van de voorouders, de gebruiken rondom de langste nacht, de offers aan de goden en de rituelen om het vruchtbare seizoen op te roepen.

Ik ben geen dorpsbewoner, geen onderdaan. Ik ben slechts een passant die een glimp van hem heeft opgevangen, maar die glimp is genoeg geweest om mijn verbeelding te ontsteken. Tijdens mijn omzwervingen stuitte ik op een brouwerij die, vreemd genoeg, hetzelfde gevoel van authenticiteit en vakmanschap uitstraalt als Frode. From the North Brewing, heten ze. Gevestigd in de kop van het rijk der Drentenaren. Ze brouwen bieren met een rijkdom aan smaken die alleen door toewijding en traditie tot stand komt.

Frode en de oude tradities

Net zoals Frode belichaamt deze brouwerij iets ouds en zuivers. Bij iedere slok van hun goddelijke brouwsels, bijvoorbeeld de donkergekleurde, bittere IPA, of de heerlijke honing-achtige creaties. Daar proef ik de echo van een tijd waarin bier niet zomaar een drank was, maar een bron van kracht, samenzijn en verhalen.

In hun assortiment vind je bieren die herinneren aan oeroude tijden en die, net als Frode, de tand des tijds lijken te weerstaan. Als ik zo’n bier proef, zie ik Frode in mijn geestesoog: zittend bij een knapperend vuur, turend in de vlammen, mijmerend over veldslagen en over vriendschappen die dwars door de eeuwen heen zijn gesmeed. Misschien is hij stug en soms moeilijk te peilen, maar hij schenkt zijn volk en iedereen die zijn pad kruist, een gevoel van geborgenheid. Alsof hij met zijn bestaan alleen al een schild vormt tegen de wanorde van de wereld.

Frode de eenzame krijger

Er werd mij verteld dat Frode ooit een heel volk leidde, maar nu vooral als lonesome krijger door het leven gaat. Misschien is hij in rustiger tijden gekomen. Misschien zoekt hij de eenzaamheid om dichter bij de oude goden te zijn, of om zijn gedachten te laten zweven over de horizon. Toch gaan er geruchten dat hij niet alleen zal blijven. Dat er een jongere krijger is die opkijkt naar hem, een nieuwe generatie. Maar dat verhaal is voor een andere keer. Voor nu is het genoeg om Frode te kennen als de hoeksteen van een mythisch fundament, de basis waarop nieuwe helden kunnen opbloeien.

Ik ben een reiziger, een naamloze Viking zonder vaste grond, een waaier die geuren en smaken van overal met zich meedraagt. En het is Frode’s verhaal dat in mij is blijven hangen. Hij is als een runensteen die je niet wegduwt, maar je uitdaagt om zijn tekens te lezen en te herleiden tot hun bron. Een bron van kracht, van trouw, van nimmer aflatende moed. Daarom keer ik zeker terug.

Het is deze tijdloze kwaliteit die me aan hem bindt, al heb ik hem maar heel even gezien. Ik zal blijven reizen, verder en verder, maar Frode gaat nu met mij mee, als een gedachte, als een ideaal. En wie weet dobbert op een dag ook nog eens een goddelijke sap in de kelken, om Frode te eren.

Misschien zal ik ooit genoeg woorden vinden om zijn wezen te vangen, maar tot die tijd ben ik slechts een boodschapper, een kroniekschrijver in spe, gefascineerd door de onverwoestbare krijger-leider die Frode heet.

Artikel door: Bas