Frode’s Eerste avontuur op zee | Het was een ochtend als geen ander, de dag dat Frode voor het eerst de zee zou trotseren. De zon stond laag aan de hemel en strooide gouden stralen over het water, terwijl een kille wind langs de fjorden gleed en in zijn ruwe baard blies. Voor de grote houten poorten van het Vikingdorp verzamelde zich een klein gezelschap.

En mengeling van gespannen gezichten, trotse glimlachen en heimelijke nieuwsgierigheid. Ook al was Frode geen onervaren krijger, de zee had hij nog nooit van dichtbij als bondgenoot of vijand leren kennen. Dat zou nu veranderen…

Zoals je merkt, duiken we in het verleden van onze Vikingheld Frode. We maken kennis met zijn medestrijders en natuurlijk wie was Frodé, Frode. Volg je het nog? Lees maar gauw verder!

In de verte klotste het zoute water tegen de rotsen, en het stevige silhouet van een drakar; een sierlijk langschip met een drakenkop aan de boeg, lag klaar aan de kade. De bemanning bestond uit een dozijn mannen, ieder met een eigen verleden, en een eigen reden om te gaan. Ze gingen op handelsreis, heette het officieel, maar iedere Viking wist dat handel en rooftochten soms hand in hand gingen.

Voor Frode gold maar één ding: hij zou eindelijk proeven van de vrijheid op zee, en hij zou zijn hart laten spreken.

Een Onrustig Hart en de Duw van Vriendschap

Frode’s mentor, een norse, maar rechtvaardige oude krijger genaamd Sigvaldr, stond aan de kant met gekruiste armen. Hij had Frode ooit gered uit een benarde situatie in de bergen; sindsdien beschouwde hij hem als een zoon. “Weet je zeker dat je klaar bent?” vroeg hij. Frode knikte stug en legde één hand op het amulet rond zijn hals, een tastbare herinnering aan zijn voorouders.

Het amulet was een kleine munt met runen erin gekerfd, iets wat hem altijd de moed gaf om nieuwe uitdagingen te omarmen.

Hoewel zijn spieren van de training sterk waren, voelde hij onder die fysieke kracht ook een nervositeit die hem in de nacht had wakker gehouden. Hij droomde van kolkende golven, felle stormen en de angstaanjagende diepten van de oceaan. Maar de drang om de einder te verkennen en zichzelf te bewijzen was sterker. “Ik ben er klaar voor,” zei hij, en stapte aan boord. Dit was het begin van Frode’s eerste avontuur op zee.

De Reis Begint: Roeispanen en Zoute Nevel

Zodra het schip de kade verliet, besefte Frode dat de zee een eigen wil had. De golven wiegden hen in het begin rustig, maar het was voldoende om zijn maag te laten draaien. Rondom hem hanteerden de bemanningsleden met vaste hand de roeispanen, en de mast kraakte in de wind. De kapitein, een kale, breedgeschouderde Viking met de naam Thorleif. Gaf commando’s die door de lucht schalden. Frode sloot zich aan bij de roeiers, voelend hoe zijn armen zich spanden bij elke haal. De wind blies harder en bracht een zilte geur mee die in zijn neus prikte.

Na enkele uren van concentratie en herhaalde beweging, trok Frode zich even terug om op adem te komen. Sigvaldr had hem verteld: “De zee is een harde leermeester. Ze zal je laten voelen dat je nietig bent, maar wie leert buigen, hoeft niet te breken.” En inderdaad, Frode keek naar de deinende golven en voelde iets wat hij nog nooit had gevoeld: ontzag. Zelfs de grootste krijger leek klein vergeleken met deze eindeloze watermassa.

Een Eerste Storm en de Verborgen Kracht

Na twee dagen leken de goden het schip op de proef te stellen. De lucht trok dicht als een donkere mantel, en de wind begon nu echt te gieren. De bemanning zag in de verte de golven opzwellen tot onheilspellende grijze bergen. Thorleif gebaarde woest: “Reef het zeil! Zorg dat de mast heel blijft!” Paniek flitste door de ogen van sommige krijgers, maar Frode voelde juist een vreemde kalmte. “Dit is het dan,” zei hij in zichzelf. “De beproeving die me laat zien of ik dit leven aankan.”

De storm brak los met regen die als pijlen neerdaalde en de golven werden duistere muren, overspoeld met witte schuimkoppen. Het dek was spekglad, en iedere verkeerde stap kon het einde betekenen. Met zijn sterke armen klampte Frode zich vast aan een touw, terwijl hij mee hielp het zeil vast te sjorren. Zijn hart klopte als een razende hamer in zijn borst, en voor een moment dacht hij aan terugtrekken.

Maar opgeven hoorde niet bij zijn aard, hij zou dit trotseren, of vergaan.

Een Brouwsel Ter Bemoediging

Na wat uren leken, maar misschien slechts minuten waren, minderde de storm plots in hevigheid. De regen bleef vallen, maar de wind gaf het schip de ruimte om te ademen. De kapitein riep: “We zijn nog niet veilig, maar we kunnen het rooien!” Met een triomfantelijke kreet reageerden de mannen. Bij het eerste licht dat door de wolken brak, zakten ze uitgeput neer. Frode voelde zich alsof hij weken ouder was geworden, maar ook verrijkt.

Op dat moment trok Thorleif een vat tevoorschijn dat hij stiekem had meegenomen. Het was een vroeg experiment van From The North Brewing. In het vat stond het volgende gekerfd: Storm Porter from the north. Een donker, stevig bier, gebrouwen met extra geroosterde mout en een vleugje zeewier om de smaak van de oceaan te vangen. “Dit,” zei Thorleif, “drinken we op het leven en op onze moed.” Frode nam een teug, bitter, rokerig, met een ziltige hint. Het was alsof hij de zee proefde, maar dan getemd in een vat. Voor het eerst voelde hij zich echt één met de wereld buiten zijn dorp.

Ontmoeting met de Onbekende Kust

Uiteindelijk leidde de kapitein de drakar naar een onbekende kustlijn, waar ruige kliffen oprijzen en een dicht dennenbos tot aan het strand reikte. Ze bleven er een paar dagen om aan te sterken en handel te drijven met de lokale bevolking. Frode, altijd nieuwsgierig, verkende het strand en de weelderige bossen daarachter. Hij ontdekte exotische kruiden en vissen die hij nooit eerder had gezien.

De dagen leken in een waas voorbij te gaan, gevuld met het gejoel van ruilhandel, gegrilde vis op open vuren en verhalen die de lokale bewoners deelden.

Hier leerde Frode ook een paar woorden van hun taal, onder het genot van de meegebrachte ‘Storm Porter from the North’, een net iets andere klank, maar genoeg om niet als een complete vreemdeling te klinken. De mensen waren onder de indruk van zijn postuur, littekens en waardigheid. En als hij over zijn dorp vertelde, brandde er iets in zijn ogen: een avontuurlijke honger die groter was dan hij ooit had beseft.

Een Nieuw Geloof in Zichzelf

Toen de drakar zich weer klaarmaakte voor de terugtocht, nam Frode met een zachte weemoed afscheid van deze vreemde kust. Maar hij voelde ook een opwinding: hij was niet langer dezelfde krijger die twee weken geleden aan boord stapte. Nu wist hij dat de wereld veel groter was dan de heuvels en velden die hij thuis kende. Hij had de zee zien brullen, een storm doorstaan, en oud bierrecepts geproefd die een toekomstige inspiratie zouden worden voor From The North Brewing… Frode was niet alleen een krijger bij terugkomst, hij was een Viking geworden.

Sigvaldr, die hem van op het dek gadesloeg, merkte de verandering op. “Je kijkt alsof je de wereld zou willen opslokken,” zei hij met een halfslachtige grijns. Frode knikte: “Ik voel me alsof er deuren open zijn gegaan waarvan ik het bestaan niet kende. Alsof ik de horizon voor het eerst begrijp.”

Terugkeer en Beloften

De terugreis verliep rustiger. Ze gingen strak noordwaarts, met de wind in de zeilen, en iedere dag leek de lucht helderder. Toen ze eindelijk de vertrouwde kade naderden, kon Frode de emoties nauwelijks onderdrukken. De dorpsbewoners stonden te juichen op de oever, blij dat hun mannen veilig waren. Sigvaldr stapte als eerste van boord, met een knikje naar Frode alsof hij wilde zeggen: “Hier begint jouw volgende hoofdstuk.”

En zo was het ook. Frode had een deel van zijn ziel aan de zee gegeven, en in ruil had hij moed en zelfvertrouwen teruggekregen. De oude drakar had hem een glimp laten zien van wat er allemaal nog op hem wachtte in het leven. Grotere expedities, riskantere uitdagingen, en misschien ook de kans om ooit iets voor zichzelf te creëren. Zoals een eigen brouwsel, een eigen legacy.

Wat Frode toen nog niet wist, is dat die ene slok van de ‘Storm Porter From The North’ het zaadje plantte voor zijn latere fascinatie met bier en brouwkunst. Want hoewel hij geboren was als krijger, zou hij uiteindelijk de unieke smaakcombinaties van gedurfde moutsoorten en ruwe Noordse kruiden willen verkennen.

En zo, generaties later, zou From The North Brewing die ruige essentie in hun recepten vangen. Al is die ontdekkingsreis natuurlijk nooit klaar. De gejaagde zee, de zilte lucht, de ongebreidelde natuur, alles zou uiteindelijk in hun bieren samenkomen, als een ode aan mannen zoals Frode die hun ziel aan de horizon durfden te geven.

Artikel door: Bas

Wil je het verhaal van Frode en Eirik vanaf het begin volgen? Neem dan een kijkje bij onze ‘Viking Story’s‘.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs. Bekijk hier al onze Viking Stores!

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Ragnar’s Epische Diamanthaas & Valhalla Weizen | Dit is een Vikingverhaal van Vuur en Smaak.
In de verte huilt de wind als een oude raaf, en het brandhout knettert in de vuurschaal op de binnenplaats. Hier, in het hart van het Vikingdorp, is de avondzon al gezakt achter de fjorden. De schaduwen worden langer, en de geur van geroosterd vlees is overal. Dat kan maar één ding betekenen: Ragnar is bezig…

Hij heeft zijn grillkooltjes roodgloeiend gestookt, de slagersrubber in de aanslag en, zoals we van hem gewend zijn, een fles van onze Valhalla Weizen in het vizier. Bereid je voor op een nieuw hoofdstuk in de saga van From The North Brewing; want wat er nu komen gaat. Is een explosie van smaak en vuur.

Dit zijn de helden van het verhaal!

Ivar The Boneless rub & Ragnar’s Diamanthaas

We kennen Ragnar als de trotse krijger die in een eerder avontuur een kolossaal “Sausage Wheel” bereidde, gemarineerd met onverschrokken kruiden en begeleid door onze Rise From The North IPA. Ditmaal grijpt hij naar een andere troef: een rub van ‘@bbqvikings.nl’BBQVikings’, die luistert naar de illustere naam Ivar the Boneless. Zoet, licht pittig en barstensvol karakter.

Wat past daar beter bij dan diamanthaas, een mals stuk rundvlees dat door en door sappig blijft als je ‘m met de juiste toewijding behandelt?

Ragnar vindt nog drie diamanthaasjes in zijn voorraadkist. Hij strooit de rub royaal uit, masseert de kruiden in het vlees en laat het een poosje intrekken. De specerijen doen hun werk, terwijl de grill opwarmt tot zo ongeveer 200 graden. Als een waar Vikinghorde stormt de hitte omhoog. Een duel tussen vuur en vlees staat op het punt te beginnen.

Valhalla Weizen: Het Goddelijk Brouwsel

Maar wat is een Vikingfeest zonder bier? En dan niet zomaar een bier. Maar onze Valhalla Weizen natuurlijk! Dit is meer dan een dorstlesser; het is een ode aan de opperste zalen der goden. Fris, vol van tarwe-aroma, met een lichte zweem van kruidigheid en een subtiele fruitigheid.

Als je de fles opent, zou je bijna zweren dat je een streep van het Noorderlicht ziet flikkeren. Precies wat je nodig hebt als je een Ivar the Boneless Diamanthaas op je schoot hebt liggen! Skål!

Het Vuur van de Grill

Wanneer de kooltjes vurig gloeien en de temperatuur op 200 graden staat, legt Ragnar de met rub bedekte diamanthaasjes boven directe hitte. Iedere kant krijgt zo’n 3 à 4 minuten, net genoeg om een korstje te vormen en de sappen te verzegelen. De kern stijgt gestaag naar 50-52 graden. Dit is perfect voor een sappig, medium-rare resultaat.

Ragnar, die meer littekens heeft opgelopen dan hij kan tellen, lacht alleen maar tevreden. Dit is kinderspel voor een man die ooit met een bijl in elke hand door een ijzige storm is getrokken (althans, zo gaat het verhaal).

Na die korte, hevige fase van vuur en rook, laat hij de haasjes even rusten onder een vel folie. Rust. Een cruciaal onderdeel in het proces. Een moment om de hitte te laten bezinken, de smaken te laten ademen en de spanning in de lucht nog iets te verhogen. Ondertussen neemt hij een flinke slok Valhalla Weizen en kijkt hij peinzend naar de sterren die langzaam zichtbaar worden aan de hemel. “Ja,” mompelt hij, “dit is een echte Vikingavond.”

De Samensmelting van Smaak

Dan is het zover: hij snijdt het vlees open. Subtiele rook dwarrelt omhoog, de rub laat een glinsterende laag achter op het roodachtige vlees. Een eerste hap zegt genoeg: de Ivar the Boneless-rub geeft een zoete, licht pikante explosie, terwijl de diamanthaas boterzacht wegglijdt in je mond. Alsof een houten drakkar geruisloos het water op vaart en daarna vol de golven trotseert.

De Rol van Valhalla Weizen

Op dat moment komt de Valhalla Weizen in actie. Een slok van dit goudgele, licht troebele bier spoelt over je smaakpapillen als een frisse golf na een flinke storm. De fruitige tonen (denk aan banaan, maar dan op z’n Noors) en een vleugje kruidigheid maken dat elke hap van Ivar The Boneless Diamanthaas vernieuwdend tot leven komt. Het is niet alleen dorstlessend; het voegt een extra laag textuur toe die de zoet-pittige rub aanvult zonder te overheersen. De balans is zoals de Noorse goden het bedoeld zouden hebben. Sterk, maar ook harmonieus.

Een Glimp van de Toekomst

Ben je al overtuigd? Dan is er nog méér goed nieuws. In de verborgen hoeken van onze brouwerij gonst het van de geruchten over een nieuwe creatie. Een brouwselslot dat nog niet geopend is, maar al wel geheimzinnig fluistert in de ketels.

Wat we kunnen zeggen? Niet veel. Maar net als bij Valhalla Weizen belooft het iets bijzonders te worden. Een bier dat de grenzen van smaak en avontuur opnieuw gaat verleggen. Houd je hoorn gereed; voor je het weet verschijnt er een nieuw meesterwerk dat net als deze Weizen een plek verovert aan je Vikingtafel.

Ragnar’s epische diamanthaas & Valhalla Weizen

Terug in het licht van het kampvuur neemt Ragnar een laatste hap van zijn diamanthaas en spoelt na met een flinke teug Valhalla Weizen. Ragnar’s epische diamanthaas & Valhalla Weizen is een harmonieus verhaal geworden.

Het is een moment dat alles samenvat wat we bij From The North Brewing nastreven: een combinatie van passie, smaak en de ongetemde geest van het hoge Noorden. Ruik de houtrook, voel de warmte van het vuur en proef de intensiteit van dit bier. Dan snap je waarom ieder culinair avontuur, het dubbele waard is als je er een passende slok bij kiest.

Dus of je nu thuis op je balkonnetje grilt of, net als Ragnar, in de ijzige wind aan de rand van een fjord staat: durf te experimenteren en je zintuigen te prikkelen. Neem die diamanthaas, gebruik zo’n krachtige Vikingrub als Ivar the Boneless en trek er een Valhalla Weizen bij open.

Wie weet voel je zelf ook een vonkje van die mythische kracht die de oude verhalen zo onvergetelijk maakt…

Skål, krijger! En neem van ons aan: er is niets heroïscher dan genieten van een maaltijd die de goden waardig is. Dit is nog maar het begin van de From the North Brewing saga!

De recepten en kookverhalen van Ragnar Cooks & Grills zijn een grote inspiratie voor ons. We lezen de avonturen met veel plezier. Dit verhaal, deze Viking Story, is dan ook volledig geïnspireerd op zijn post. Alle credits naar Ragnar! Volg hem en beleef zijn smaakavonturen mee!

Artikel door: Bas

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Frode en het verhaal van Váli | Het was weer zo’n avond in het longhouse waarbij de wind loeide rond de houten muren en de geur van geroosterd vlees, hars en vers brood de ruimte vulde. De krijgers, gehard door vele veldtochten, zaten dicht bij het vuur en lieten zich de bieren van From The North Brewing goed smaken. Je hoorde het gekletter van drinkhoorns en het zachte geroezemoes van mannen die hun laatste overwinning of hun komende reis bespraken. Maar toen Frode opstond, werd het plots stil… Niemand wilde zijn stem missen.

Eirik, de jonge Viking met een honger naar verhalen, schoof wat dichter naar het vuur. Hij vergat bijna te drinken toen Frode diep ademhaalde en zijn zware stem de ruimte vulde. “Jullie kennen vast Baldur, de god van het licht en de zuiverheid?” begon hij. “Hij werd gedood door een blinde hand, maar er zat meer achter. Een list van Loki. En Odin, die dit verlies met lede ogen aanzag, besloot tot een daad die zelf de goden deed sidderen.”

De kring stoere mannen hing onmiddellijk aan zijn lippen. Zelfs de wind buiten leek te gaan liggen om niets van het verhaal te missen. Frode strekte zijn schouders en keek Eirik recht aan. “Vandaag vertel ik je over Váli,” sprak hij met lage stem. “Een god geboren met één enkel doel: wraak.”

Frode en het verhaal over de Geboorte van Wraak

Frode nam een slok van zijn bier, de schuimkraag bleef als een baard om zijn lippen hangen. Met een kleine grijns veegde hij die weg en vervolgde: “Odin, de Alvader, had een plan. Hij was gebroken door het verlies van Baldur, zijn geliefde zoon. Maar in plaats van blind verdriet te omarmen, koos hij voor een genadeloze rechtvaardiging. Hij zocht Rindr op, een reuzin uit verre streken, en verwekte een kind dat de goden nooit zouden vergeten. Zijn naam: Váli.”

Eirik leunde naar voren, zijn handen om de hoorn met bier geklemd. “Waarom uitgerekend Váli?” vroeg hij zacht. Frode liet zijn blik even over de kring gaan, alsof hij de spanning wilde opvoeren. “Omdat Váli een man was die in één dag volwassen werd. Niet in jaren, niet in maanden, één enkele dag. Alsof de goden zelf hem die kracht schonken, zodat hij direct zijn roeping kon vervullen: de dood van Hodr wreken, die Baldur had gedood met een pijl van maretak.”

De krijgers, onder wie enkelen die wel eens een duel op leven en dood hadden gevochten, keken elkaar met grote ogen aan. Zo’n groeispurt was nog nooit vertoond, zelfs niet in de wilde verhalen over halfgoden. Frode gebaarde met zijn hand: “Stel je voor: een kind bij zonsopkomst, maar tegen de avond een volwassen krijger met de kracht en vastberadenheid van een god. Ik moet er niet aan denken hem tegen te komen als vijand.”

Een Onvermijdelijk Lot

Nu kwam dat moment waar iedereen op wachtte: de climax van het verhaal. Frode boog zich licht voorover. “Váli wachtte niet. Hij had één taak in zijn hart gegrift: Baldur wreken. Hij zocht Hodr op, de ongelukkige broer die, misleid door Loki, de pijl afschoot. En zonder mededogen doodde hij hem.”

Een rilling ging door Eirik heen, en hij besefte dat de Noorse goden niet enkel beschermers waren, maar ook wezens met woede, verdriet en wrange rechtvaardigheid in hun bloed. “Sommigen noemen het een barbaarse daad,” vervolgde Frode zacht, “anderen noemen het rechtvaardig. Wat je er ook van vindt, deze moord herstelde de balans die verstoord was door Baldurs dood. Váli’s komst bracht een soort evenwicht terug, al moest er bloed voor vloeien.”

Een van de oudere krijgers bromde instemmend. “In onze wereld is wraak soms de enige taal die men begrijpt,” zei hij met rauwe stem. Frode knikte, maar er kwam een zweem van weemoed in zijn ogen. “Ja, maar onthoud ook: de Noor die enkel voor wraak leeft, loopt het risico zelf verteerd te worden door diezelfde vlam.”

De Overlevende van Ragnarök

Met het vuur dat duidelijk lager begon te branden en de laatste resten rookwolken die richting dakopening kringelden, hief Frode zijn hoofd. “Maar dat is niet het einde van Váli. Er is nog een andere reden waarom hij bijzonder is.” Hij pauzeerde, nam een paar slokken van zijn bier, waardoor Eirik bijna wilde smeken om meer. “Terwijl vele goden: Thor, Odin, Freyr, geen genade zullen kennen wanneer Ragnarök losbarst, is het Váli die, samen met zijn halfbroer Vidar, zal overleven. Als de wereld in vlammen opgaat en de zeeën koken, als de Midgaardslang gif spuwt en wolven de zon verslinden… Zal Váli blijven staan.”

Die woorden hingen zwaar in de lucht. Er was een huivering in de longhouse, hoewel men er warmpjes bij zat. “Hij staat symbool voor wedergeboorte,” verklaarde Frode. “De wereld zal vergaan, maar uit de as zal iets nieuws ontstaan. En Váli… hij zal helpen die wereld te herbouwen. Van wraak naar vernieuwing, van dood naar leven. Dat is de cyclus die in onze Noordse verhalen zoveel terugkomt.”

Een God van Vergelding, maar ook van Hoop

Eirik nam een slok en liet die lang in zijn mond kringelen. Hij proefde de bittere tonen, veel fruit, een vleugje kruidigheid. En ergens meende hij in de bittere nasmaak een echo van de wraak die Váli dreef. “Dus hij is niet alleen de brenger van dood,” zei hij bedachtzaam, “maar ook degene die de toekomst draagt?” Frode glimlachte. “Precies. Zonder einde is er geen begin, zonder donker geen licht. Váli herinnert ons eraan dat uit tragedie soms een nieuwe kracht kan groeien.”

De oude krijger ging rechtop staan en hief zijn drinkhoorn. “Mijn vrienden, laten we drinken op Váli. Een naam die niet in elke saga luidkeels wordt genoemd, maar die des te belangrijker is voor de kringloop van leven en dood. En als we ooit dat laatste bier drinken, wanneer het vuur bijna uitgaat en de wereld op het punt staat te eindigen. Dan beloof ik jullie dat er altijd weer een nieuwe ochtend zal gloren. Net zoals Váli zal herrijzen in de volgende wereld.”

Eén verhaal, vele gedachten

Met die laatste woorden liet Frode zich weer op zijn houten bank zakken. De krijgers keken elkaar aan. Men hoorde het knisperen van het vuur, het zachte geschraap van leer en ijzer, en de verre fluittoon van de wind door de kieren. Eirik’s hoofd tolde van de beelden: een god die in één dag opgroeit tot een volwassen krijger, een wraakactie die een evenwicht herstelt, en een belofte van overleving na Ragnarök.

Zachtjes hief hij zijn hoorn naar Frode en nam nog een lange teug. Het bier van From The North Brewing smaakte op de een of andere manier intenser, alsof de verhalen erin weerklonken. Een fluisterende gedachte bekroop hem: ook hij, een eenvoudige jonge Viking, kan van de ene op de andere dag volwassen worden als de situatie erom vraagt. Soms vraagt het leven om storm en vuur, maar uiteindelijk gloort er een nieuwe horizon. Dat was Váli’s boodschap.

De avond vorderde, gesprekken verspreidden zich door het longhouse, en Eirik liet de woorden van Frode nog eens door zijn hoofd rollen. Váli, de god van wraak en vernieuwing, zou vanaf nu voor altijd deel uitmaken van zijn verhalen, en wie weet, ooit van de zijne.

Artikel door: Bas

Wil je het verhaal van Frode en Eirik vanaf het begin volgen? Neem dan een kijkje bij onze ‘Viking Story’s‘.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Ragnar’s Sausage Wheel | De gure wind fluit langs de houten palissaden van het Vikingdorp, maar binnen op het erf van Ragnar is het warm en gezellig. De vlammen van de BBQ likken aan het gietijzeren rooster, terwijl de geur van geroosterd vlees en kruidige rubs de neus prikkelt. Elke Viking weet: dit is hét moment om een stevig biertje open te trekken. En vandaag? Vandaag staat Rise from the North DDH IPA van From The North Brewing op het menu.

Ragnar is altijd in voor een nieuw smaakavontuur. Zo heeft hij vandaag een flinke verse worst, ingesmeerd met de Ivar The Boneless Meat Dry Rub van BBQ Vikings. Vorige keer deed die rub het geweldig op rundvlees, nu is het varkensvlees aan de beurt. De rookkringeltjes kringelen omhoog, en na een korte grill op 180 graden, krijgt de worst een likje zoete BBQ-saus. Een klein vleugje maar, zodat de kruiden blijven schitteren. Terwijl de kern naar zo’n 68 graden klimt, knispert het vuur en wordt het vlees goudbruin.

Beer-Foodpairing met Ragnar’s Sausage Wheel

Dan, als de worst mooi gegaard is, komt het moment van de waarheid. Ragnar zet zijn tanden erin en voelt meteen hoe de rub, het sappige vlees en de subtiele zoetheid van de saus elkaar aanvullen. Niets overheerst; het is precies in balans, net als een goed gesmeed zwaard.

Ondertussen prijkt de Rise from the North DDH IPA met haar flinke dosis hoppigheid naast het bord, klaar om de smaakbeleving nog intenser te maken. Eén slok en je proeft de volle, bittere hoparoma’s die geweldig matchen met de kruidige tonen van de rub en de rokerige BBQ. “Waarom heb ik nooit eerder een IPA geproefd?” lacht Ragnar. “Dit is dus de wondere wereld van Viking IPA’s. Dat smaakt naar meer!”

Wil je zien hoe Ragnar deze Viking-lunch tevoorschijn tovert? Check dan zeker zijn kanaal Ragnar Grills & Cooks voor meer BBQ-inspiratie, stevige Vikingrubs en tips om je grill-skills naar een hoger niveau te tillen. En vergeet niet: als je écht als een ware krijger wilt genieten, combineer je vlees én bier met lef. Skål!

De recepten en kookverhalen van Ragnar Cooks & Grills zijn een grote inspiratie voor ons. We lezen de avonturen met veel plezier. Dit verhaal, deze Viking Story, is dan ook volledig geïnspireerd op zijn post. Alle credits naar Ragnar! Volg hem en beleef zijn smaakavonturen mee!

Artikel door: Bas

Wil je het verhaal van Frode en Eirik vanaf het begin volgen? Neem dan een kijkje bij onze ‘Viking Story’s‘.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Rainbow Bridge | Er woei een ijzige wind door het berglandschap, terwijl de ochtendzon slechts voorzichtig boven de ruige toppen uit kroop. Sneeuw lag er niet overal, maar hier en daar waren witte plekken te zien die glinsterden in het vroege licht. De paden waren rotsachtig en stijl, en elke stap vergde oplettendheid. Frode, de oude krijger met littekens die even talrijk leken als de verhalen die hij kende, liep voorop…

Hij zette zijn voeten met kalm vertrouwen neer, alsof hij elk steentje al eerder betreden had. Eirik volgde hem op de voet, zijn ademhaling soms iets te gejaagd, maar zijn ogen hingen vol bewondering aan de grijze rug van zijn mentor.

De reis van Eirik met Frode

Ze hadden de bescherming van het dorp vroeg in de ochtend verlaten, niet lang na het sluiten van een nacht die beheerst werd door gehuil en onrust. De gebeurtenissen van enkele dagen ervoo; de ontdekking van een raadselachtig bier in de sneeuw, en de mysterieuze verschijning van die rode wolf, hingen als een echo in hun gedachten.

Eirik voelde zich nog altijd in de ban van dat moment. De lucht leek sindsdien anders te ruiken, scherper, alsof de wereld hun iets wilde vertellen. Nu, in de relatieve stilte van de bergen, hoopte hij dat Frode hem kon leren wat het allemaal betekende.

De oude krijger hield plotseling halt op een smalle richel die uitkeek over een vallei. Vanonder de bonten mantel gluurden de uiteinden van een leren harnas en talloze littekens op zijn armen. Eirik merkte dat Frode even naar hem glimlachte. Dit was een zeldzame glimlach, die enkel verscheen wanneer de oude krijger werkelijk genoot van wat hij zag.

De wijze lessen van Frode

“Adem rustig, jongen,” zei Frode. “Laat de wind je gedachten ordenen. We zijn hier niet alleen om te zweten.” Hij richtte zijn blik op de verte, waar de zon steeds meer glans toevoegde aan het berglandschap. “Ik wil je iets vertellen over de brug die de goden zelf vrezen om te zien breken. Iets wat mij altijd heeft gefascineerd. En na wat wij laatst meemaakten…” Hij pauzeerde. “Misschien is het goed dat je dit weet.”

Eirik leunde op zijn speer en liet zijn adem kalmeren. “Een brug, zeg je?” Zijn ogen glinsterden: hij verwachtte weer een van Frode’s verhalen vol heldendaden, woeste beesten en triomfen. Maar de oude krijger schudde zijn hoofd. “Niet zomaar een brug, Eirik. De Rainbow Bridge. Bifröst, zoals de ouden het noemden. Een brug tussen werelden.”

Een brug van kleuren en vuur

Frode nam een slok uit zijn leren drinkfles en gebaarde dat Eirik hetzelfde moest doen. De lucht was immers ijl hier, en dorst kon verraderlijk toeslaan. “In de legenden,” begon Frode, “is Bifröst de verbinding tussen Midgard. Dat is onze wereld, en Asgard, het (t)huis van de goden. Men zegt dat die brug is gemaakt van druppels water, vuur en lucht, als een regenboog die boven de wolken hangt. Nooit helemaal stil, altijd in beweging.”

Eirik knikte, zijn aandacht geheel bij zijn leermeester. “En hij is… echt?” vroeg hij zacht. Frode gaf geen direct antwoord. In plaats daarvan liet hij een rukwind door zijn weerbarstige haren strijken en staarde naar de verte. “De goden weten wat echt is en wat niet,” zei hij na een paar tellen. “Wij, stervelingen, kunnen alleen hun tekens lezen en hopen dat we de waarheid proeven. Net als bij een vreemd, of nieuw brouwsel. Je weet niet zeker weet welke gisting het heeft doorgemaakt en wat de externe invloede hebben bewerkstelligt.”

Die woorden deden Eirik weer denken aan het onverklaarbare bier dat ze in de sneeuw hadden gevonden. Hij huiverde onwillekeurig, alsof de kou in zijn botten kroop. “Waarom vreesden de goden die brug dan?” vroeg hij, terwijl hij zijn blik op de verre bergtoppen hield. Frode trok een wenkbrauw op. “Omdat zelfs de goden niet onsterfelijk zijn. En wanneer Ragnarök, de eindstrijd, nadert. Zal Bifröst breken onder de voetstappen van de reuzen en de demonen die Asgard willen vernietigen. Dat staat geschreven in de runen van de zieners.”

De Rainbow Bridge

Eirik’s verbeelding sloeg op hol: hij zag voor zich hoe een bonte regenboog-brug onder de daverende pas van kolossale wezens brak als rot hout. Het idee dat de goden zelf voor zoiets machteloos konden staan, maakte hem ongemakkelijk en een tikje bevend. “Maar… waarom vertel je me dit? Wat heeft het te maken met wat er laatst is gebeurd?” De jongeman liet zijn woorden haast fluisterend klinken, bang dat de wind ze zou wegnemen voordat Frode kon antwoorden.

“Kom,” gebaarde Frode, “laten we verdergaan.” De twee begonnen aan een langere klim, omhoog over een rotsig pad. Al snel voelden ze hun beenspieren branden, maar de moeite werd beloond: een open plek tussen de rotsformaties, vanwaar een klein plateau zicht bood op een verborgen waterval. Het water kletterde naar beneden in een poel, en de spatten vormden kleine regenboogjes in het vroege zonlicht.

Eirik staarde gefascineerd: wat een ongetemde schoonheid lag hier verscholen.

Heimdall

Frode zette zijn spullen neer en liep langs de poel. “Weet je wie deze brug bewaakt, volgens de verhalen?” vroeg hij. Eirik schudde zijn hoofd, nog steeds afgeleid door het kletterende water. “Heimdall,” zei Frode, “de alziende, die nooit slaapt, die de goden waarschuwt wanneer er onheil nadert. Zijn gehoor is zo scherp dat hij gras hoort groeien, koolzuur in het bier voelt van een afstand en het bloed in je aderen hoort stromen. Er wordt gezegd dat hij in een hoge burcht bij het begin van Bifröst wacht, dag en nacht.”

Eirik liet de naam nagalmen in zijn gedachten. “Heimdall,” herhaalde hij. “Dus als iets of iemand over die brug komt, weet hij het meteen?” Frode beaamde het met een ernstige blik. “Dat is waarom de goden zich veilig voelen; tenminste, tot de dag dat de ketenen van de Fenrir wolf breken en de reuzen opstomen. Dan zal ook Heimdall voor zijn grootste strijd staan.”

Eirik voelde een lichte kilte bij de gedachte. “Net zoals wij die rode wolf zagen,” mompelde hij, refererend aan het wezen dat hen zo had opgeschrikt. Hoewel het waarschijnlijk niet de Fenrir-wolf zelf was, kon je de vergelijking niet negeren. Frode glimlachte flauw. “En toch heeft het ons iets achtergelaten, dat bier. Heb je eraan gedacht waarom een beest als dat zoiets zou doen?”

Het mysterieuze bier

Eirik haalde zijn schouders op. “Eigenlijk niet. Ik ben voornamelijk verbijsterd.” Hij slikte. “Misschien is het een waarschuwing? Een gift? Of een teken dat er meer aan de hand is.” De oude krijger knikte. “Wanneer de mythische wereld een spoor achterlaat in de onze, is er vaak iets groots in beweging. En daar komt Bifröst in mijn gedachten naar voren. De verhalen over bruggen tussen werelden gaan niet altijd enkel over de goden; ze kunnen ook slaan op de manier waarop iets onverklaarbaars ineens opduikt in onze wereld.”

Met die woorden hurkte Frode neer bij het water en schepte een handvol op, drinkend uit zijn koude handen. Hij wenkte Eirik hetzelfde te doen. Het water was ijskoud, maar ongelofelijk zuiver; het verfriste hun keel en gaf nieuwe energie. “Kijk naar de kleuren in de nevel,” zei Frode terwijl hij naar de fijne druppeltjes wees die boven de waterval dansten. “Ze lijken op een kleine regenboog. Stel je een brug voor, maar dan tienduizend keer groter, vuriger, en die heen en weer kronkelt als een levend wezen. Bifröst zou zo zijn.”

Eirik’s ogen volgden de wervelende nevel. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om zo’n brug te zien, die, volgens de legendes, door de lucht boog en geheel in kleur gloeide. “Het is alsof de goden een pact sloten met de natuur zelf,” zei hij langzaam. “En wij, mensen, staan aan de zijlijn te kijken.”

Je bent nooit machteloos, ook niet als je niet weet wat er komt

Frode legde zijn hand op Eirik’s schouder en kneep er even in. “Maar we zijn niet louter toeschouwers,” sprak hij zacht maar met nadruk. “Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat soms de goden en de mensen zich meer mengen dan men op het eerste gezicht denkt. Een verdwaalde wolf in de nacht, een kist vol onbekend bier… Wie zegt dat het toeval is? Soms zijn het de kleine barsten in onze werkelijkheid waardoor de groten der werelden kunnen gluren.”

Even later zetten ze hun wandeling voort. De rotsen maakten plaats voor een vlakker stuk pad vol naaldbomen, waar losse takken onder hun voeten kraakten. Eirik struikelde bijna over een verdroogde boomwortel, maar hij herstelde zichzelf net op tijd door zijn speer als steun te gebruiken. Frode wierp hem een mild geamuseerde blik toe. “Voorzichtig, jongen. Je wilt niet halverwege de reis een enkelblessure oplopen.”

Eirik wreef beschaamd over zijn nek. “Ik probeer mijn ogen op de grond te houden, maar mijn gedachten gaan alle kanten op.” De oude krijger hief zijn hand op. “Geen schaamte. Ooit was ik net zo onrustig. Maar een dappere ziel laat zich niet definiëren door een misstap. Je leert, elke stap die je zet.”

Langzaam begon de lucht weer koeler te worden. De zon had haar hoogste punt wel bereikt, en de wind trok aan, alsof hij hen naar de top van de berg wilde voeren. De twee Vikings kwamen bij een zadel tussen twee pieken, waar een klein cirkeltje van platte stenen een geschikte rustplaats bood. Ze gingen zitten om bij te komen, en een arend kraste hoog boven hen in de ijle hemel.

Het oude verhaal krijgt een nieuwe wending

“Ik heb eens gehoord,” zei Eirik na een tijdje, “dat Heimdall bij Bifröst staat met een gigantische hoorn. De Gjallarhorn. Waarmee hij het sein zal geven wanneer de eindstrijd begint. Is dat echt zo?” Frode staarde naar de horizon, waar de wolken zich in de verte opstapelden als witgrijze forten. “Ja, zo gaat het verhaal. Wanneer hij blaast, zal het door alle negen werelden galmen. Dan weten we dat Ragnarök is aangebroken.”

Eirik huiverde. De gedachte aan een eindstrijd klonk hem zo ver weg in de oren, maar hij kon de onheilspellende resonantie ervan niet negeren. “En dan zal Bifröst breken,” herhaalde hij de woorden van Frode. “Maar waarom wordt deze regenboogbrug dan toch zo hooggeacht?”

De oude krijger glimlachte. “Omdat het niet slechts een brug is, maar een symbool van de verbinding tussen het goddelijke en het menselijke. Zolang die brug er is, is er hoop op contact, op uitwisseling van kennis of zelfs bescherming. Alleen wanneer de werelden elkaar verlaten, zal die band oplossen.”

Een zacht gefluister en een verborgen hint

Even viel er een stilte tussen beide mannen. De wind omringde hen met ritselend blad en het gekraak van twijgen. Als in een sluimerende droom doemde de herinnering aan het bier op dat door de rode wolf was achtergelaten. Dat raadselachtige brouwsel, met een smaak die Eirik niet onder woorden kon brengen, alsof hij iets proefde dat niet van Midgard was. Was het mogelijk dat zoiets, onbedoeld of juist opzettelijk, vanuit een andere wereld gekomen was?

Frode rees overeind, trok zijn mantel wat dichter en keek Eirik recht aan. “In elk van ons schuilt een brug, een soort ‘Rainbow bridge” zei hij met ernstige stem. “Tussen wat we kennen en wat we niet kennen. Tussen de mens die we nu zijn en de mens die we kunnen worden. De goden hebben Bifröst gebouwd om hun rijk te beschermen. Maar ook wij kunnen leren om bruggen te bouwen, of te vinden, die ons met iets hogers verbinden.”

Eirik knikte, al voelde hij dat hij de volle omvang van Frode’s woorden niet meteen begreep. Hij dacht aan de rare runen die op de kleien kruiken stonden. Aan de subtiele geur, haast als bosgrond na een nachtelijke regen, die hem haast een glimp gaf van een droom. Welk verband zou er zijn met de verhalen over Bifröst, Heimdall, het mysterieuze bier en Fenrir?

Het open einde van een belofte

De zon begon een gouden gloed te werpen over de besneeuwde toppen toen ze hun laatste rustplek verlieten om terug te keren naar het dorp. Frode liep voorop, vastberaden, maar met een zweem van weemoed in zijn houding die Eirik niet eerder had opgemerkt. Alsof hij wist dat elke stap die ze nu namen hen dichter bracht bij een volgende onthulling, of een volgende uitdaging.

Nog één keer draaide Frode zich om en keek Eirik recht aan, zijn littekens gevangen in het laatste licht van de dag. “Sommige sagen zijn nooit slechts verhalen,” sprak hij haast fluisterend. “Soms zijn het poorten die klaarliggen om geopend te worden, of waarschuwingssignalen waar we pas later de betekenis van doorgronden. Denk aan de Bifröst als een teken: zolang er een brug is, kan er iets groots gebeuren. Of dat ons redt of verdoemt, weten alleen de goden.”

Met die woorden vervolgden ze hun afdaling, een lange weg naar huis, vol vragen en half ontdekte antwoorden. De wind leek te fluisteren, alsof hij een echo van Heimdalls hoorn in zich droeg. Ondertussen herinnerde Eirik zich de vreemde smaken van het bier dat ze hadden gevonden, en iets in hem zei dat er misschien een verborgen brug bestond tussen hun wereld en die van de legenden. Één die niet zo zichtbaar was als een regenboog in de lucht, maar net zo machtig kon zijn, al was het maar qua smaak…

Artikel door: Bas

Wil je het verhaal van Frode en Eirik vanaf het begin volgen? Neem dan een kijkje bij onze ‘Viking Story’s‘.

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Frode en de beproeving | Het longhouse gonst van spanning, na de ontmoeting met Fenrir (Lees ook; de wraak van de grote rode wolf). De vlammen slikken zich een weg door het laatste droge hout, en het varkensvlees sist op het spit. Frode neemt nog een slok en zet zijn hoorn met een zachte klap op de houten tafel. “Mijn laatste verhaal vanavond,” zegt hij terwijl hij in de kring kijkt, “is misschien wel het zwaarst geweest.”

Hij leunt iets naar voren, alsof hij weer terug is in dat verre oord. “We waren met vijf krijgers, op zoek naar een doorgang door de bergen. De lucht was zo koud dat het leek alsof ijsnaalden door je longen staken bij elke ademhaling. Onze proviand raakte snel op, en de smalle paden waren bedekt met een spiegelende laag sneeuw en ijs. Eén misstap zou de dood betekenen.”

Frode en de beproeving

Frode wijst naar zijn been, waar een dun, wit litteken loopt. “Op de tweede dag gleed ik uit. Ik viel meters naar beneden en dacht dat ik nooit meer zou opstaan. Mijn been was geschaafd en mijn spieren brandden van de pijn. De rest van de groep kwam naar beneden geklauterd en bouwde een noodkamp. We overleefden op gedroogd vlees en smeltende sneeuw. Maar we bleven volhouden, want we wisten: in die bergpas lag onze toekomst, een route die nog niemand had volbracht.”

Aan het einde van de bergpas zou een volk wonen waar nog nooit iemand handel mee had gedreven, we hadden geen idee of ze vriendschappelijk waren, of dat ze ons direct als vijand zouden zien.

Het einde van Frode?

Heel even leek dit avontuur verkeerd af te lopen vertelde Frode. “Op de derde avond in de bergpas, voelde ik dat er iets mis was. We werden bekeken, beslopen. We waren heel kwetsbaar daar beneden in de bergpas“. Toen we zeker wisten dat er onheil naderde, namen we de gevechtshouding aan, we zouden strijden tot de laatste snik.

De oude krijger glimlacht en knikt in de richting van Eirik. “Wat ik leerde, is dat moed niet alleen ontstaat op het slagveld of in een duel. Moed is ook doorgaan wanneer je benen nauwelijks nog kunnen. Wanneer de kou elke vezel van je lichaam wil bevriezen, maar je in je hart een vuur draagt dat sterker is“. Na zo’n beproeving is vriendschap misschien wel het mooiste wat je over kunt houden.

“Het waren de ‘Kylfings’ die naderde. Die was de gemeenschap waar we naar op zoek waren, dit verhaal zal ik niet spannende maken dan hoeft“; zei Frode. Ze boden ons de hulp die we nodig hadden, ze namen ons op in hun huizen en toen ik voldoende hersteld was om terug te reizen. Hebben we handelsafspraken gemaakt waar ons volk vandaag de dag nog altijd de vruchten van plukt.

De vlammen in de haard doven langzaam uit, maar het longhouse is nog vol leven. De dapperste strijders staan op, reiken Frode de hand en nemen gulzig nog wat te eten. Eirik blijft met een glinstering in zijn ogen zitten, zijn hoofd vol met beelden van wilde zeeën, woeste wolven en ijzige bergpassen. Hij wil meer horen, méér leren. Want ooit zal hij net zulke littekens dragen, en net zulke verhalen vertellen…

Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Artikel door: Bas

Frode en de wraak van de rode wolf | De wind beukt onophoudelijk tegen de houten wanden van het longhouse, en ijskoude sneeuwvlokken dwarrelen langs de dichtgespijkerde ramen. Binnen is het warm, hoewel de kilte van de nacht voelbaar blijft rond de doorgangen. De geur van dennennaalden, vermengd met die van geroosterd vlees en harsige houtrook, vult de lucht…

Aan de lange houten tafel zit Frode, de doorgewinterde krijger met littekens die verhalen vertellen over gevechten en reizen naar de uithoeken van de wereld. Hij neemt een slok van zijn drank en draait zijn hoofd langzaam naar de kring van strijders die om hem heen zit. Zijn blik blijft even hangen bij Eirik, de jonge krijger die hem met grote, gespannen ogen aankijkt.

De lange nacht

“De nacht is lang,” begint Frode, zijn stem zwaar van herinneringen, “en het vuur zal ons warm moeten houden. Maar de nacht kent ook geheimen waar zelfs de goden bang voor zijn. In de vroege tijden van ons volk, lang voordat wij de zeeën bevoeren, hield een wolf de goden zelf in zijn greep.” Hij laat een korte stilte vallen, en het knetteren van het haardvuur vult de ruimte. “Zijn naam is Fenrir.”

Een gefluister gaat door de kring, alsof deze naam een onheilspellende lading heeft die iedereen herkent. Een van de krijgers, een brede man met een ruige baard, fronst. “Fenrir,” herhaalt hij zacht. “Is dat niet de wolf die de goden gevreesd hebben?” Frode knikt langzaam. “Niet zomaar gevreesd. Hij was de zoon van Loki, de listige god, en de reus Angrboða. Fenrir werd grootgebracht in de nabijheid van de goden, maar al snel zagen ze dat zijn kracht onheil zou brengen. Ze bonden hem vast met magische ketenen, bang dat hij tijdens Ragnarök, de eindtijd, de dood van de machtigste onder hen zou worden.”

De mythe van Fenrir

Frode zet zijn drinkhoorn op tafel en spreidt zijn doorleefde handen, alsof hij de luisteraars wil opnemen in zijn verhaal. “Er wordt gezegd dat Fenrir zo krachtig was dat hij elke ketting, hoe sterk ook, kon verslinden. De goden, sluw als ze zijn, lieten dwergen een onbreekbaar lint smeden, Gleipnir genaamd. Het lint was vervaardigd uit zes ongewone ingrediënten: de voetstappen van een kat, de baard van een vrouw, de wortels van een berg, de pezen van een beer, de adem van een vis en het speeksel van een vogel. Fenrir liet zich pas binden toen Týr, de god van de krijgers, zijn hand in de muil van de wolf stak als onderpand. Maar de keten bleek onbreekbaar. Fenrir beet Týr de hand af en raasde in blinde woede, maar hij kon zich niet meer bevrijden.”

Eirik slikt; hij voelt de gespannen sfeer op zich neerdalen. “En toch,” gaat Frode verder, “blijven de goden angstig. Want er is een voorspelling: wanneer Ragnarök aanbreekt, zal Fenrir zich losrukken en Odin zelf verslinden. Of dit ook echt zal gebeuren, weet niemand. Maar wie ‘m ooit in het echt heeft gezien, weet wat angst is. Ze zeggen dat zijn vacht donker is als de nacht, maar soms glinstert er een rode gloed in zijn pels. Het zou het teken zijn van zijn woede, of de vloek van bloed die rond hem hangt.”

De rode wolf in de stilte van de nacht

De wind buiten lijkt op dat moment nog harder aan te trekken, alsof hij reageert op Frode’s woorden. De vlammen in de centrale vuurhaard flakkeren op, en een paar van de mannen wisselen onrustige blikken. Eirik trekt zijn mantel wat dichter om zich heen en staart naar de grote deuren van het longhouse, die trillen in hun scharnieren.

Plotseling breekt een kreet van buiten door de nacht, hoog en doordringend, waarna hij sterft in de huilende wind. De krijgers vliegen overeind, hun handen naar de wapens aan hun riemen. Frode is als eerste op de been. Hij ritst zijn zware, met bont beklede mantel dicht en steekt zijn strijdbijl door zijn leren gordel. “Blijf binnen!” roept hij naar twee jongere mannen. “Maak het vuur hoog en zorg dat niemand hier zonder wapens staat.”

De deuren gaan open met een krakend protest, en een vlaag ijskoude lucht scheert langs de gezichten van de aanwezigen. Dikke sneeuwvlokken, door de wind voortgedreven, komen naar binnen gewaaid. De wereld buiten is een duister tafereel van sneeuw en schaduwen.

Frode en een handvol strijders, onder wie Eirik, stappen naar buiten. Hun adem vormt witte wolkjes in de vrieskou, maar niemand klaagt; dit is waarvoor ze zijn opgegroeid: gevaar trotseren in de duistere midwinter…

Een glimp van Fenrir

Voorbij de palissade, bij de rand van het naaldbos, detecteert Eirik een schim. Iets beweegt daar, nauwelijks zichtbaar. De mannen turen tussen de bomen door, die als zwarte wachters overeind staan in de verlichte sneeuw. Dan, in een flits, vangen ze het felgele licht van twee ogen. Die ogen lijken kort te gloeien, als kaarsvlammen in de verte.

Frode balt zijn vuist en voelt het adrenaline in zijn oude spieren. Langzaam heft hij zijn strijdbijl. Voor het eerst in lange tijd herinnert hij zich de angst. En tegelijkertijd de opwinding. Dezelfde opwinding die hij voelde toen hij tegen een wolf vocht, lang geleden. Maar dit is niet zomaar een wolf…

Een zachte grom zwelt op, nauwelijks hoorbaar boven het huilen van de wind, maar de krijgers voelen het via hun onderbuik. Het komt van diep, alsof de aarde zelf angstig beeft. De contouren van het wezen worden voor een fractie van een seconde zichtbaarder in het bleke maanlicht. Er is een rode schijn in zijn vacht, als gesmolten ijzer dat uit een smidsevuur druipt. Dan, zonder waarschuwing, verdwijnt de verschijning weer in de donkere woudrand. Alleen de voetafdrukken in de verse sneeuw blijven achter.

Frode stormt opgetogen naar voren, de bijl geheven, maar Eirik pakt zijn arm en trekt hem terug. “Hij is weg,” fluistert de jonge krijger. “We kunnen hem niet volgen in deze duisternis. We zijn niet goed voorbereid.” Frode schudt zijn arm los en werpt een snelle blik op het pad de wolf achterna. Toch weet hij dat Eirik gelijk heeft…

Het beest: Fenrir, als het werkelijk die goddeloze wolf was, kan hen in een hinderlaag lokken. Eenmaal omgeven door dicht kreupelhout en struikgewas, zouden ze makkelijk ten prooi kunnen vallen.

De vreemde vondst

Net als de mannen zich willen terugtrekken in het longhouse, ontdekt een van hen iets in de sneeuw verderop, verstopt, maar toch bedoelt om gevonden te worden. “Hier,” klinkt een schorre stem. Hij bukt zich en graaft voorzichtig met zijn gehandschoende handen. De anderen komen dichterbij en zien tot hun verbazing een houten kist, half bedolven onder een laag sneeuw. De kist is versierd met houtsnijwerk dat vaag lijkt op runen en klauwen.

Frode legt zijn hand op de deksel en voelt een onverklaarbare warmte, alsof het hout zelf nog leeft. Hij werpt een snelle blik op Eirik en de anderen, alvorens hij het scharnier loswrikt en het deksel optilt. Binnenin liggen enkele kleien kruiken, verzegeld met was en gestempeld met een onbekend merkteken. De lucht vult zich met een ietwat kruidige geur, zoet en rokerig tegelijk. Of ruiken ze dat verkeerd? Wanneer Frode voorzichtig één van de kruiken opent…

“Bier,” fluistert hij. De stilte onder de krijgers is ongekend, ze weten hoe kostbaar en dierbaar elke drank kan zijn in deze barre omgeving. Niemand kent echter de maker van dit bier, en de herkomst blijft een raadsel. “Is dit een val?” mompelt één van hen, een brede man met blonde, in vlechten gewikkelde baarden. “Of een geschenk?” voegt een ander eraan toe.

Een geschenk van Fenrir zelf? De gedachte alleen al lijkt absurd, maar niets is zeker in deze nacht vol mysteries.

Terug naar het longhouse

Ze besluiten de kist en de kruiken naar binnen te dragen. Wanneer de deuren van het longhouse weer achter hen sluiten, is de wind bijna meteen gedempt tot een verre fluistertoon. De rook van het haardvuur kringelt omhoog en het licht danst over de gespannen gezichten van de krijgers. Ze plaatsen de kist bij de tafel waar Frode en Eirik eerder zaten. De anderen verzamelen zich eromheen. Een vreemde opwinding vult de lucht: angst, verwondering en nieuwsgierigheid vechten om voorrang in hun gedachten.

Frode kijkt naar de mannen om hem heen. “Of Fenrir dit hier heeft achtergelaten, of een andere kracht, kunnen we niet weten,” zegt hij op ernstige toon. “Maar niets gebeurt zomaar, zeker niet in nachten als deze. Onze voorouders leerden al: wanneer de wolf zich toont, vertelt dat ons iets over onszelf. Over onze angsten, onze moed én onze dorst naar wat onbekend is.”

Hij heft de geopende kruik en nipt voorzichtig van de inhoud. Een diepe, weelderige smaak rolt over zijn tong: vol moutig, gekke smaken, met een zweem van kruiden die hij niet thuis kan brengen. Het is anders dan welk bier hij ooit heeft geproefd.

Eirik volgt aarzelend zijn voorbeeld en neemt ook een slok. Zijn ogen sperren zich open, en een tinteling loopt over zijn ruggengraat. Het is alsof hij voor een kort moment een echo hoort van de wolf buiten, een verre, dreigende roep in zijn gedachten. “Dit bier…” zegt hij zacht. “Het doet iets met me. Alsof ik een kracht voel die ik nog niet eerder heb gevoeld.”

Fenrir’s boodschap

Terwijl de krijgers in stilte proeven, staart Frode in het flakkerende licht van de vlammen, alsof hij daar een teken zoekt. “Fenrir is meer dan een wolf,” zegt hij tenslotte. “Hij staat symbool voor het wilde, ontembare in elke ziel. De angst die we willen wegstoppen, maar ook de kracht die we nodig hebben om vrij te zijn. En wie weet,” voegt hij eraan toe, “is dit bier een fragment van diezelfde magie. Een waarschuwing misschien, of juist een geschenk. Eén ding is zeker: we mogen niet stil blijven staan.”

Hij zet de kruik neer en ziet hoe de anderen hun wenkbrauwen fronsen. Een mengeling van scepsis en eerbied weerspiegelt in hun ogen. “De brouwers van From The North. Jullie kennen hun kunde,” gaat Frode verder, zijn stem doorleefd en nadrukkelijk. “Misschien is dit iets waar zij mee te maken hebben. Iets ouds en ongetemd, net als de rode wolf. Zou het kunnen dat ze zijn begonnen aan een magisch brouwsel, geïnspireerd door legendes die oud en vergeten zijn?”

Op dat moment kraakt er een stuk brandhout in het vuur en spatten er een paar vonken omhoog. De wind huilt langs de randen van het dak, en buiten, in de verte, lijkt een wolvengehuil op te klinken. Het geluid is een wrede mengeling van droefheid en uitdaging, alsof Fenrir zelf hen uitdaagt om zijn geheimen te ontrafelen.

Tot slot: Frode’s cryptische boodschap

Frode blijft nog een tijdlang zwijgend zitten, totdat iedereen in een kring om hem heen is neergestreken. Dan leunt hij voorover en steekt hij zijn verweerde handen uit naar de vlammen, alsof hij warmte wil verzamelen voor wat hij gaat zeggen.

“Toen ik jong was,” zegt hij uiteindelijk, “leerde ik één ding: wie de wolf wil begrijpen, moet zijn eigen angst onder ogen zien. Fenrir heeft ons vannacht herinnerd aan wat er in de schaduwen schuilt. Maar hij heeft ons ook iets nagelaten dat onze geest kan openen. Dit bier… het is niet zomaar een drank. Het fluistert aan ons oor en roept ergens een naam die ik nog niet kan uitspreken.”

Hij laat zijn blik over de mannen dwalen. Het vuur verlicht zijn littekens, maakt ze voor een moment dieper en woester. “Ik heb gehoord dat de brouwers van From The North Brewing aan iets werken, iets dat de wilde geest in ons allemaal naar boven haalt. Misschien is het een nieuw brouwsel, doordrenkt met de mythes van weleer. Een drank die, eenmaal geproefd, de ziel doet schudden en de wolf in ons aanspreekt. We moeten klaar zijn om hem te ontvangen, want als Fenrir nog eens terugkomt… wie weet welke boodschap hij dan achterlaat.”

De stilte die volgt, is loodzwaar. Geen van de krijgers durft het eerst te spreken. Zelfs Eirik, normaliter zo enthousiast en ongeduldig, voelt dat er iets groters gaande is dan hij kan bevatten. In zijn hoofd ziet hij steeds weer die twee vurige ogen, en hij vraagt zich af of hij ooit de moed zal vinden om de wolf echt in de ogen te kijken.

Frode, echter, lijkt kalm. Hij laat zijn strenge blik zachtjes glijden over de mannen om hem heen en eindigt bij Eirik. “Wees niet bang,” fluistert hij. “Onthoud enkel dat de grens tussen angst en kracht flinterdun is. Proef wat je kunt proeven, leer wat je kunt leren. En vergeet nooit: Fenrir mag ontketend worden in de eindschemering van de goden, maar de echte kracht ligt altijd bij hen die durven te drinken van het onbekende.”

Dan heft de oude krijger zijn kruik, en hoewel de nacht nog lang en guur is, gloeit er een onmiskenbare vastberadenheid in zijn ogen. Buiten zwijgt de wind voor een ogenblik, alsof zelfs de storm zelf luistert naar de verhalen die in dit longhouse geboren worden.

De kruik klinkt tegen een andere, en in die simpele handeling klinkt de voorbode van een nieuw avontuur: een zoektocht naar de diepere geheimen van een bier dat misschien wel een glimp geeft van Fenrir’s macht; of van de ziel van een ieder die ooit zijn tanden durft te laten zien…

En dan zal ieder van ons moeten kiezen wat hij gelooft: de kracht in zichzelf, of de angst in de nacht.” Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! Let wel op, onze Honing blond is echt helemaal uitverkocht. Uiteraard zijn we bezig om een toffe nieuw, lokale samenwerking op te zetten om deze smaakmaker opnieuw in jouw glas te krijgen! NIX18

Artikel door: Bas

De wraak van de rode wolf | Frode nipt van zijn drank, en zodra de warme vloeistof over zijn tong glijdt, lijkt zijn blik in de verte te staren. Hij geniet van de smaken, maar je kunt zien dat zijn gedachten afdwalen…

De vlammen van het haardvuur werpen dansende schaduwen op de houten pilaren van het longhouse. De wind hoor je buiten guur langs de muren huilen. Mannen met woeste baarden en verweerde gezichten vormen een kring rond hem, sommigen nog met het stof van verre veldtochten in hun haren.

De spanning is bijna tastbaar. Ieder van hen wacht op de woorden van de oude krijger die, ondanks zijn jaren, een uitstraling van kracht en wijsheid heeft die niet te negeren valt.

Littekens vormen de herinnering aan de wraak van de rode wolf

Eirik, de jongste van het gezelschap, heeft zijn beker halfvol laten staan. Zijn honger is hij allang vergeten. Hij staart naar Frode’s rechterarm, waar een opvallende reeks littekens over de gehavende huid loopt. Hij kan bijna niet geloven dat die huid ooit werd doorboord door de tanden van een woeste wolf. En toch ziet hij het bewijs met eigen ogen. Was dit de wraak van de rode wolf?

Frode laat zijn blik traag door de zaal glijden. Hij voelt de onuitgesproken vragen van zijn broeders in de lucht hangen, en wanneer hij dan eindelijk begint te spreken, is zijn stem laag en hees: het geluid van iemand die (te?) veel heeft gezien en nog net genoeg wil delen. “Op een van mijn reizen,” zegt hij, “trok ik te voet door eindeloze wouden. De bomen stonden zo dicht op elkaar dat ze nauwelijks licht toelieten, als een muur van groen en grijs die elke horizon afsloot.

Ze keken op ons neer als waakzame wachters, alsof ze zich bemoeiden met ons lot.”

Hij pauzeert even en nipt opnieuw. “Mijn enige gezelschap bestond uit een bijl, een oude deken en mijn trouwe speer. Ik volgde een pad dat slechts een handvol jagers ooit betrad, of dat men me tenminste vertelde. Het waren dagen van stilte, gebroken door het gekraak van takken onder mijn voeten. Toch voelde ik me niet alleen. De schaduwen in dat woud droegen een onheilspellende energie, alsof elk ogenpaar, verborgen in het dichte kreupelhout, me gadesloeg.”

Frode’s eenzaamheid

Eirik schuift ongemerkt wat dichterbij. De geur van hars en smeulend hout vult zijn neusgaten. Hij vraagt zich af hoe iemand in zo’n onheilspellende stilte ooit zou kunnen rusten. Maar Frode vervolgt: “Toen de derde nacht aanbrak, doemde een klaaglijk gehuil op uit de verte. Het klonk als het gezang van geesten, diep en wanhopig.

Ik wist meteen: dit was geen eenzame wolf. Fenrir! Een roedel is dan vaak niet ver weg. De maan stond hoog, koud en streng als een vorst. Ik had weinig tijd en nog minder middelen, dus ik bouwde een kamp met scherpe houten staken als barrières. Het was niet meer dan een halvegare vesting, maar in het hart van dat bos was het alles wat ik had.”

Hij beschrijft de angst die door zijn botten kroop zodra hij de gele fakkelogen van de wolf in het maanlicht zag opdoemen. “Hij was enorm,” fluistert Frode, terwijl hij met één vinger over het litteken op zijn voorarm glijdt. “Groter dan welke wolf ik ooit heb gezien. Zijn vacht was donker als de schaduw van midwinter, zijn ogen brandden als twee kleine vuren.” Alsof hij door de Goden op aarde was gezet om voor dood en verderf te zorgen. Dat bleek ook zo te zijn.

Frode’s confrontatie

De krijger haalt diep adem, en zelfs de stoerste mannen in de kring lijken hun houding te verstrakken. “Ik vocht voor mijn leven. Ik tilde mijn schild op toen hij op me afstormde, maar zijn kaken klemden zich om mijn arm. Zijn kracht was ongelooflijk, ik voelde mijn pezen protesteren en dacht dat mijn botten zouden breken. Het vuur in mijn kamp flakkerde, en ik zag voor een fractie van een seconde de dood in zijn ogen.

Toen…” Frode slaat zijn ogen neer, de herinnering is te levendig. “Toen hoorde ik geschreeuw. Mijn reisgenoot, die ergens achter was gebleven, stormde het kamp in. Met een oerkreet smeet hij zijn speer. Het wapen trof de wolf in de flank. De wolf maakte een afgrijselijk geluid, alsof de nacht zelf schreeuwde. Daarna rende hij weg, de roedel achter zich aan. Zo nu en dan hoor ik ze nog, als de wind goed staat, alsof ze hun wraak nog altijd beramen.” De wraak van de Rode wolf is onvermijdelijk, dat weet ik zeker na die nacht.

Eirik huivert. Hij legt even zijn hand op de sintels bij het haardvuur, alsof hij de warmte nodig heeft om zich te verzekeren dat hij niet in dat duistere woud is. De oude krijger kruist zijn blik. “Soms,” zegt Frode met zachte stem, “moet je het gevaar in de ogen kijken om te beseffen welke kracht je in je draagt. En geloof me, jongen, als je die kracht eenmaal hebt gevoeld, laat die je nooit meer los.”

Een gespannen stilte vult de ruimte, slechts onderbroken door het licht geknisper van het smeulende hout en het getik van een verdwaalde regendruppel op het dak. De mannen om hen heen wisselen blikken van respect en ontzag. Frode werpt zijn hoofd achterover en drinkt zijn hoorn leeg, waarna hij met een licht gekraak opstaat.

Zijn schaduw reikt lang en spookachtig over de vloer van het longhouse…

Een echte Viking zal nooit een prooi zijn!

Als hij de kring langzaam rondkijkt, verschijnt er een nauwelijks zichtbare glimlach op zijn doorleefde gezicht. “We zijn geen prooien,” zegt hij, en zijn stem klinkt opeens luider. “Niet voor wolven, niet voor stormen en niet voor welke vijand dan ook. Maar net zoals die nacht in het bos, moeten we soms stilstaan en luisteren naar de huilende wind. Want daarin verschuilen zich ook kansen.”

Dan buigt hij zich iets voorover, alsof hij een geheim wil onthullen dat te broos is om met luide stem te delen. “De brouwers van From The North Brewing hebben aan mij en Eirik iets laten proeven… iets dat ons herinnert aan die nacht in het donkere woud.

Een brouwsel met de kracht van het vuur, de magie van de maan en de geheimen van de wolven. Ze zeggen dat het nog niet klaar is, dat het gist in het donker en wacht tot het moment rijp is. Let goed op, vrienden,” voegt hij eraan toe, terwijl zijn ogen het licht van de vlammen vangen. “Als de maan opnieuw hoog staat en de wind weer gehuil brengt, zal dat bier ons pad kruisen.

En dan zal ieder van ons moeten kiezen wat hij gelooft: de kracht in zichzelf, of de angst in de nacht.” Geniet voor nu vooral van de bieren die nu al bij jouw favoriete bierhandel of slijterij in het vak staan. Zijn ze uitverkocht? Laat het ons weten, dan gaan we er gauw langs.

Uiteraard kun je de bieren ook gewoon in onze From The North Brewing webshop bestellen! NIX18

Artikel door: Bas

From The North | Een gure wind waait rond het longhouse, en dikke sneeuwvlokken laten hun ijskoude adem achter op de palissaden. Binnen is het warm. Het haardvuur knettert, de vlammen dansen over de gelooide huiden die op de vloer liggen. De geur van geroosterd varkensvlees dringt bij iedereen de neus binnen en prikkelt de zintuigen. Aan de ene kant van de grote ruimte zit Frode, een oude krijger met littekens die bijna net zoveel verhalen dragen als hijzelf. Hij zwijgt altijd totdat hij écht iets te vertellen heeft…

Dit is zo’n moment dat hij inderdaad iets te vertellen heeft. Terwijl Eirik, de jonge Viking met groeiende moed, zijn ogen niet van hem kan afhouden, zet Frode langzaam zijn drinkhoorn neer en begint te spreken.

Frode’s verhaal over de slag met de zwarte zee

“Jaren geleden”, zegt Frode met zijn lage, raspende stem, “voer ik uit met acht man in een longship. Een zeil van donker linnen, de reling versierd met houtsnijwerk in de vorm van drakenkoppen. We hadden ons goud en zilver opgeborgen onder dekzeilen, maar het echte gevaar kwam niet van rovers. Het kwam uit de hemel zelf.” Hij pauzeert even.

De vlammen in het haardvuur werpen golvende schaduwen op zijn doorleefde gezicht.

“We waren al dagen van huis toen de lucht zich zwart kleurde, alsof de goden boos waren. De zee begon te brullen. Golven zo hoog als bergen beukten tegen ons schip, en de wind gierde als een razende wolf.” Frode’s ogen vernauwen zich. “We hebben alles gedaan wat in onze macht lag. We hesen het stormzeil, we gooiden overbodige ballast in de kolkende golven, en we hielden ons vast aan de mast alsof ons leven ervan afhing. Wat ook daadwerkelijk zo was.”

De jonge Eirik leunt naar voren, zijn vingers bijna in het varken aan het spit. “En hoe zijn jullie ontsnapt?” vraagt hij zacht, alsof hij niet wil dat het vuur zijn stem overstemt.

Frode’s mondhoek krult omhoog. “We gaven niet op. Van zonsopgang tot zonsondergang hebben we gevochten tegen de elementen. Uiteindelijk brak de wolkenlucht open, en in het maanlicht zagen we een beschutte baai. Met onze laatste krachten roeiden we naar de kust. We verloren twee mannen, maar de rest heeft het gehaald. Vanaf die dag weet ik: de grootste vijand kan de natuur zelf zijn, en alleen samen, met onbreekbare wil, ontkom je aan haar woede.”

We hebben deze overwinning gevierd bij het grootste kampvuur dat we ooit hebben gemaakt in een baai. Van mijlenver was het vuur zichtbaar vanaf zee, maar we wisten dat we veilig waren. We waanden ons onaantastbaar door deze grootste overwinning, dat we de woede van de goden hadden overwonnen was één van mijn grootste prestaties.

Unleash your inner Viking & Join the raid! Bestel onze bieren bij jou favoriete beershop of slijterij! Kun je ze daar niet halen? Vrees niet, we hebben op onze website niet alleen verhalen From The North, maar je onze bieren ook in onze Viking webshop bestellen!

Foodspiration nodig bij onze bieren? Check dan dit te gekke recept van Ragnar Grills! Check ook Ragnar Grills op Instagram en Ragnar Grills op Facebook.

Artikel door: Bas

Ragnar Grills Bloodaxed chicken carbo’s | Kip en bier! Maak mij er maar wakker voor! Helemaal voor deze combi! Geen recept uit een kookboek deze keer maar gewoon drie heerlijke ingrediënten gecombineerd tot een heerlijk voorafje van de BBQ!

Neem acht flinke kipkarbonades. Deze Chicken Carbo’s heb ik gehaald bij @kip2day_barneveld. Mocht je ze niet kennen. Dit zijn kippendijen met het bot er nog in, waardoor je nog lekker kan kluiven! Als een echte Viking!

Bloodaxed chicken carbo’s

De Chicken Carbo’s even lekker ingesmeerd met olijfolie en vervolgens de Eric Bloodaxe Chicken Dry Rub van @bbqvikings.nl er royaal overheen gestrooid en goed ingerubd tot er geen bloot stukje kippenvlees meer zichtbaar was. Zo krijg je de ultieme Bloodaxed Chicken carbo’s!

Deze lekker drie uurtjes laten intrekken in de koelkast, zo komen de smaken optimaal tot hun recht!

De BBQ opgestookt naar 200 graden direct/indirect. Eerst de Chicken carbo’s even aan beide kanten goed grillen en daarna indirect verder laten garen tot een kerntemperatuur van 75 graden.

Let’s taste!

Wat zit hier enorm veel smaak aan zeg! Een heerlijke kruidenmix waardoor je kip heel smaakvol wordt. Erg lekker. Kruidig en fris!

Ik had dit gerecht gepaird met de Sweet Valkyries Ride van @fromthenorthbrewing en dat bleek een schot in de roos!! 🏹🎯

Niet alleen is dit biertje van zichzelf erg lekker, een zoet honing blond biertje, maar de smaakcombinatie met het heerlijk gekruide kippenvlees was een match made in heaven!! Deze combi bewaren we zodat we die vaker kunnen maken en voor kunnen schotelen aan mensen die komen eten. Echt heerlijk!!

Binnenkort ga ik aan de slag met de Valhalla weizen en wat lekkers erbij. Kun je niet wachten? Check dan mijn kanalen voor veel meer, Ragnar Grills op Instagram en Ragnar Grills op Facebook!

Artikel door: Arjen Jimmink